Sarmacki niewypał
Romans o Sarmacyjej. Wybór i układ tekstów: Maria Adamczyk, Roman Kordziński. Reżyseria: Roman Kordziński. Scenografia: Henryk Regimowicz. Muzyka: Ryszard Gardo. Premiera w Teatrze Narodowym w Warszawie.
Kazimierz Dejmek pokazał ile piękna, walorów intelektualnych, literackich i artystycznych kryje się w literaturze staropolskiej. Adam Hanuszkiewicz budował swe poetyckie widowiska na kanwie twórczości Norwida i Słowackiego, rezygnując nieraz z jednolitej akcji. Obydwaj osiągnęli na tej drodze piękne sukcesy. Pozazdrościł im sławy Roman Kordziński inscenizując swój "Romans o Sarmacyjej". Nie było z tego jednak chwały.
Skoro po staropolsku to po staropolsku. Nie owijajmy prawdy w bawełnę. Nowe przedstawienie w Teatrze Narodowym jest po prostu sarmackim niewypałem. Brak mu konstrukcji, myśli przewodniej, poziomu artystycznego. Jest chaotyczne, nasuwa poważne wątpliwości ideowe. Wady zaczynają się już od samego scenariusza firmowanego przez Marię Adamczyk i reżysera spektaklu. Do tego dołącza się słaba realizacja, brak tempa i rytmu, wady wykonania aktorskiego.
Jest w tym spektaklu kilkunastu dobrych aktorów z Henrykiem Machalicą, Gustawem Lutkiewiczem, Józefem Pierackim, Michałem Plucińskim, Eugeniuszem Robaczewskim, Czesławem Lasotą, Damianem Damięckim,
Jerzym Turkiem i Krzysztofem Wieczorkiem na czele. Jest kilka utalentowanych aktorek. Aż żal, że marnują oni swe siły na pracę w tak nieudanym widowisku.
Do "programu zastępczego", który można było kupić w dniu premiery dołączyła dyrekcja Teatru Narodowego karteczkę z następującym usprawiedliwieniem: "Z powodu trudności technicznych (opóźnienie w druku) właściwy program "Romansu o Sarmacyjej" ukaże się w terminie późniejszym. Bardzo przepraszamy". Można by dyrekcji Teatru Narodowego wybaczyć opóźnienie wydania programu. Gorzej, że spektakl ukazał się w formie i treści, która nie licuje z poziomem i pozycją tej sceny.
