Artykuły

"Grupa Laokoona" jest Jedną z wcześniejszych sztuk Tadeusza Różewicza. Opublikowana dwanaście lat temu, powstała w okresie trwającej jeszcze reakcji na schematyzm literatury lat 50-tych. Stąd jest w niej tak wiele szyderstwa z martwych konwencji tej literatury i z absurdów socrealistycznej sztuki. Problem jednak trochę zwietrzał i stracił już ostrość - toteż cała scena obrad jury w konkursie na pomnik Juliusza Słowackiego wywołuje śmiech bardziej dobrotliwy niż to pewnie zamierzył niegdyś autor. Zasadnicza treść tej sztuki - sprawy "naszej małej stabilizacji", roli sztuki w świecie, gdzie wszystko kręci się wokół rzeczy - nie straciła na aktualności.

Mieszczańska rodzina, którą widzimy na scenie jest nieodparcie śmieszna w swych snobizmach i głupkowata w swych mądrościach. Konflikt pokoleń, który wywołuje najpierw Syn, a potem Dziadek niszczy jej spokój i sprowadza na Ojca i Matkę, groteskowe kłopoty. W przedstawieniu w Teatrze Współczesnym w Warszawie wszyscy bohaterowie ubrani są w najmodniejsze, dżinsowe rzeczy, powołują się na "Literaturę", a słowo "sztuka" nie schodzi im z ust. W sytuacji jednak, gdy Syn domaga się od nich życiowej rady i pomocy są niemi, albo wygłaszają komunały.

"Grupa Laokoona" jest komedią i to komedią bardzo udaną, co bodaj że łatwiej ocenić teraz niż przed laty. Aż dziwne, że tak nieczęsto gości w repertuarze polskich teatrów. Dobrze się więc stało, że przypomniał ją reżyser Zygmunt Hübner. Jemu więc także oraz znakomitym aktorom, przede wszystkim Zofii Mro-zowskiej, Wiesławowi Michnikowskiemu i Henrykowi Borowskiemu zawdzięczamy dwie godziny dobrej i niegłupiej zabawy. (ż)

Stanisław Różewicz - "Grupa Laokoona", Teatr Współczesny w Warszawie, reż. Zygmunt Hübner, scenografia: Jan Banucha.