Odmładzany Mrożek
Na premierze "Tanga" w 1964 roku wszystko było jasne. Była to świetna współczesna komedia, z jakże gorzkim w swej metaforyce przesłaniem o ostatecznym zwycięstwie chama nad inteligentem. I była to też świetna literacka zabawa postaciami, sytuacjami i historycznymi odniesieniami do Młodej Polski, pierwszej awangardy i międzywojnia. Wuj Eugeniusz rodem z przełomu wieku, Stomil artysta pierwszej awangardy, Artur powojenny 25-letni student.
"Tango" w Teatrze Nowym jest inne. Rzecz rozgrywa się współcześnie i wszelkie aluzje do wydarzeń i sytuacji historycznych rozsypują się. Kiedy Eleonora opowiada jak Stomil posiadł ją, na oczach mamy i taty, na premierze "Tannhausera" nie brzmi to wcale tak zabawnie, skoro miało to być za Gomułki. Czy uwspółcześnianie "Tanga" ma więc sens? Otóż ma. Powrót młodych ludzi do zasad, tradycji i wartości teraz brzmi nawet mocniej, a definitywne zwycięstwo chamstwa połączone z totalną klęską inteligencji zyskało nawet teraz na wyrazistości. Ale, przedstawienie Krzysztofa Babickiego jest jednak o czym innym.
Głównym bohaterem jego nie tyle jest Artur, co Stomil, zabawnie anachroniczny artysta. A w warstwie obyczajowej satyry i farsy jest tu coś z "Fredry dla dorosłych". Nie przekonuje na przykład zbyt farsowo i płasko potraktowana przez Grażynę Korin - Eleonora. Aktorsko jest to spektakl nierówny. Na plan pierwszy wysuwają się trzy role. Zabawny i ciepły Wuj Eugeniusz - Michała Grudzińskiego, Edek - Ildefonsa Stachowiaka, oraz Babcia - Krystyny Feldman. Aktorsko broni się też Stomil - Pawła Binkowskiego. Ale, to "Tango" nie tak porusza jak przed laty i nie tyle odsłania nam głębi, podtekstów i znaczeń jak na przedstawieniach z lat 60. czy 70. Chociaż chwilami rozlegają się salwy śmiechu widowni, to nie jest to już ten wielki wspaniały Mrożek.
