Artykuły

Popularny aktor komediowy Jan Kobuszewski (na zdjęciu), znany m.in. z występów w kabaretach "Dudek" i w Kabarecie Olgi Lipińskiej oraz ról w filmach Stanisława Barei, skończy w niedzielę 75 lat.

W książce "Patrzę w przyszłość (i przeszłość) z uśmiechem i radością", której premiera odbyła się w 2008 roku, Jan Kobuszewski opisuje wartości, które najwięcej znaczą w jego życiu. - To wiara i optymizm - podkreśla artysta.

- Po to jesteśmy na tym świecie, żeby się nim cieszyć. Myślę, że Polacy są narodem skażonym pesymizmem; wystarczy zauważyć, że na przestrzeni 250 lat istnienia polskiego teatru mieliśmy zaledwie około 10 komediopisarzy. Inna sprawa, że komedia jest bardzo trudnym gatunkiem. Trudno pobudzić ludzi do śmiechu, zwłaszcza z samych siebie. Wolimy śmiać się z innych - mówił Kobuszewski w październiku 2008 roku, podczas warszawskiej promocji książki.

Jan Kobuszewski urodził się 19 kwietnia 1934 roku w Warszawie. Aktor, kojarzony obecnie głównie z rolami komediowymi, zaczynał jednak od ról w teatrach dramatycznych.

Do szkoły teatralnej w Warszawie dostał się za drugim razem, studia ukończył w 1956 roku. Dwa pierwsze sezony spędził w Teatrze Młodej Warszawy, przez 20 lat był aktorem scen dramatycznych: w latach 1958-64 i 1969-75 - warszawskiego Teatru Polskiego, 1964-69 - Teatru Narodowego, 1975-76 - łódzkiego Teatru Nowego.

Niektóre z jego kreacji, wysoko ocenianych przez krytyków, to m.in. role Pietrowicza w "Płaszczu" Mikołaja Gogola, Wścieklicy w "Janie Karolu Macieju Wścieklicy" Witkacego, Biondella w "Poskromieniu złośnicy" Williama Szekspira.

Kobuszewski grał też w słynnych "Dziadach", które Kazimierz Dejmek wystawił w 1968 roku na scenie Teatru Narodowego. - Grałem doktora Becu. Doktor w jednej ze scen policzkuje księdza Piotra, którego w tamtej inscenizacji grał Józef Duriasz. Była premiera i ta sławna scena, którą ćwiczyliśmy wiele razy. Kiedy go policzkowałem, to on zasłaniał się ręką i ja biłem właśnie w tę rękę, ale... wystawał palec, który na premierze mu złamałem - wspominał Kobuszewski w jednym z wywiadów.

Częste obsadzanie Kobuszewskiego w rolach komediowych wiązało się m.in. z jego warunkami fizycznymi. - Długie toto, jak Don Kichot przynajmniej, chude toto, gęba pociągła i mizerna, nos orli niestety, uszy odstające, a do tego od dołu takie długie nogi, a od góry takie długie ręce. Czerwony Kapturek mógłby omdleć - tak aktor opisał samego siebie.

Często pojawiał się w telewizji. Starsi widzowie pamiętają go z programu "Wielokropek", w którym występował w duecie z Janem Kociniakiem. Kobuszewski grał też w popularnym Kabarecie Olgi Lipińskiej. W latach 60. aktor zaczął współpracować z Edwardem Dziewońskim w Kabarecie "Dudek". Jeden z najbardziej znanych skeczy z jego udziałem to "Ucz się Jasiu", w którym Kobuszewski wcielił się w postać hydraulika użerającego się z klientem i szkolącym młodego praktykanta.

Kobuszewski twierdzi, że uwielbia oglądać filmy, ale nie lubi przy nich pracować; na swoim koncie ma jednak wiele filmowych ról.

Zagrał główną rolę w serialu "Barbara i Jan" z 1962 roku. Potem wcielał się jeszcze w wiele charakterystycznych, drugoplanowych postaci; grał np. listonosza w "Nie ma róży bez ognia" i hydraulika w "Poszukiwany, poszukiwana" Stanisława Barei, komediach muzycznych "Halo Szpicbródka" (reż. Janusz Rzeszewski, Mieczysław Jahoda) i "Lata dwudzieste, lata trzydzieste" (reż. Janusz Rzeszewski) oraz serialach "Czterdziestolatek", "Alternatywy 4", "Zmiennicy".

W 1976 roku Kobuszewski związał się z komediowym Teatrem Kwadrat w Warszawie, w którym gra też obecnie. Stworzył tam liczne kreacje komediowe, jak Rotmistrz w "Damach i huzarach" Aleksandra Fredry (1977), tytułowy "Wstrętny egoista" Francoisa Dorina (1977), tytułowy "Czarujący łajdak" Pierre'a Chesnota (1985).

W ostatnich latach Kobuszewski zagrał w filmie "Ryś" Stanisława Tyma (2007); na deskach Teatru Kwadrat wystąpił m.in. w "Przyjaznych duszach" (2008, reż. Marcin Sławiński).