Młynarski na etapie
Ogromnie się wszystkim podoba najnowsze Pana dzieło: "Cień" w Teatrze Rozmaitości. Czy to Pana pomysł, czy teatru?
- Teatru. To oni zainteresowali mnie utworem Szwarca pt. "Człowiek i cień". Z tym, że początkowo miała to być sztuka z piosenkami. Gdy jednak zacząłem nad tym dumać, doszedłem do wniosku, że sztuka stanowi doskonały materiał i, że można na tej kanwie zrobić coś, co nawet teraz trudno mi zdefiniować gatunkowo (jeśli widziała Pani przedstawienie, to przyzna mi racją), a nazwałbym to coś "operą buffo".
- Długo Pan nad tym pracował?
- Dość długo, przeszło pół roku, bo wie Pani, ja szybko piszę, ale długo u mnie trwa nim się zabiorę do pisania. Siedzą, myślą, czytam, rozmawiam, dobieram sobie dodatkowe lektury...
- Nad czym więc Pan teraz pracuje?
- Nad nową adaptacją. Będzie to kolejna próba i przymierzanie się do następnego etapu (przepraszam za to sformułowanie) mojej działalności. Zaraz to wyjaśnią. Od dziesięciu lat piszą piosenki, myślą, że jakoś ten warsztat udało mi si opanować. Teraz, od pewnego czasu zająłem się większymi formami. Po adaptacjach Bogusławskiego - "Henryk VI na łowach", po "Cieniu" Szwarca, po innych próbach dojdę może kiedyś do całkowicie oryginalnej twórczości w dziedzinie teatru muzycznego. Ale to jeszcze przyszłość. Na razie na początku czerwca w Operetce Warszawskiej ukaże się "Życie paryskie" Offenbacha w mojej adaptacji. Sięgnąłem do oryginału tego libretta, do francuskiego tekstu i znalazłem w nim wiele prawdziwych uroków, które potniej w różnych kolejnych wersjach tej operetki uległy unicestwieniu.
- A co z piosenkami, przecież nie zaniechał Pan tej działalności?
- Oczywiście, że nie. Właśnie napisałem 6 piosenek, dla grupy "Bem i Bek", całą suitą. Mogą to tak nazwać, ponieważ stanowią one pewną całość tematyczną; opowiadają o miłości w scenerii wielkiego miasta. Muzykę skomponowali Aleksander Bem i Mariusz Mroczkowski.
