Szaniawski
T e a t r W s p ó ł c z e s n y : DWA TEATRY, komedia w trzech aktach Jerzego Szaniawskiego. Reżyseria: Erwin Axer. Scenografia: Ewa Starowieyska. Opracowanie dźwiękowe: Zbigniew Turski.
1.
Renesans Szaniawskiego trwa nieprzerwanie. Nie zaszkodziła mu nawet telewizja, mniej wyrozumiała dla profesora Tutki niż on dla świata. Grają Szaniawskiego teatry w terenie. Kolej przyszła i na Warszawę. Axer i Szaniawski. Dostojny klasyk i najciekawsza indywidualność reżyserska. Na miejscu i na wynos. Paradoks jest tylko pozorny. Dwa teatry - zgadza się. Ataki na dyrektora - hm, tu również jesteśmy w domu.
2.
Po latach "Dwa teatry" nie wskrzeszają sporu o realizm. Spór jest już przedawniony. Nie należy więc stawiać pytania: czego Axer szukał w tekście Szaniawskiego, skoro mamy odpowiedź: co w nim znalazł... Chyba przede wszystkim - obronę teatru. Prawo do przekraczania granic scenicznej prawdy. Pochwałę różnorodności i swobody interpretacji. Reżyseria wypunktowała prekursorstwo Szaniawskiego, uchodzącego niesłusznie za papierowego kochanka Thalii. Chłopak z deszczu przynoszący dyrektorowi Małego Zwierciadła jednozdaniowe pantomimy - zapowiada Bim-bom. Podobnie jak cytowany w programie głos Melanii Kierczyńskiej, odsądzającej dramaturga od czci i wiary już w roku 1946 - prorokował przyszłość.
3.
W przerwie usłyszałem zdanie: - Dwunasty rząd. Nie, to nie są b ł y s k o t l i w e miejsca... Urokliwe jest to spostrzeżenie. Ale nawet z najmniej błyskotliwych miejsc warto zobaczyć świetne aktorstwo Marty Lipińskiej, Haliny Mikołajskiej, Barbary Sołtysik, Jana Kreczmara, Andrzeja Łapickiego, Henryka Borowskiego, Ignacego Gogolewskiego i dwie kreacje: Stanisławy Perzanowskiej (Matka) i Tadeusza Fijewskiego (Ojciec). Scenografia (strych wiejskiego domu, chatka leśnika) zasługuje w pełni na dodatkowe punkty.
