Dwaj w klatce
"Ptasiek" Williama Whartona zrobił u nas karierę jako powieść i jako film Alana Parkera. W teatrze pojawił się przed dwoma laty w Starym Teatrze w Krakowie w adaptacji i reżyserii Adama Sroki, który jest także autorem najnowszego przedstawienia w Teatrze Dramatycznym.
Adaptacja sprowadza cały utwór do dwóch monologów i krótkiego, dialogu Ptaśka i Ala, przyjaciół z dzieciństwa, którzy znaleźli się znowu razem w szpitalu psychiatrycznym po serii dramatycznych przeżyć. Każdy z nich, na inny sposób ma poczucie nieprzystosowania do świata, różni ich wiele, a łączy fundamentalne pytanie: co dalej? Wydaje się, że reżyserowi z wielu możliwości odczytania tego utworu najbardziej zależało na nakierowania go w stronę rozważań o wolności człowieka. Ten motyw wydaje się dominujący i powraca w wielu wariantach. Choć nie jest oczywiście jedyny.
Spektakl zbudowany jest na dwóch aktorach: Jacku Sobieszczańskim grającym Ptaśka i Mieczysławie Morańskim - Alu. Obaj bardzo się starają. Momentami z powodzeniem. Reżyser, który jest także scenografem, pokazał wiele dbałości i zdyscyplinowania w swej teatralnej robocie. Ale, jak na mój gust, wybrał zbyt "ceremonialną" metodę narracji, zakłócając dość poważnie równowagę między sensem, a sposobem, co niestety nie jest komplementem dla przedstawienia.
Natomiast jeszcze raz, przy okazji tej premiery, trzeba z całą mocą podkreślić, ze teatr Macieja Prusa bardzo konsekwentnie nawiązuje do spraw dla człowieka naważniejszych i najbardziej uniwersalnych, że nie poddaje się rozmaitym modom, że nie miotają nim rozmaite spazmy charakterystyczne dla tych, którzy za wszelką cenę chcą nadążać za współczesnością, tą zza okna; że jest to wreszcie jeden z nielicznych u nas teatrów, w którym naprawdę najważniejszy jest...teatr.
