Miss samotnych serc
Nathaniel West, a właściwie Nathan Weinstein, amerykański pisarz pierwszej połowy naszego wieku, pozostawił po sobie poematy, szkice, opowiadania, wiele scenariuszy filmowych (współpracował z Hollywood) i dwie powieści: "Dzień szarańczy" i właśnie "Miss Lonelyhearts". Twórczość to różnorodna w stylach i konwencjach. Jedyne, co ją łączy, to filozofia życiowa. Czarna, pesymistyczna, oparta na degradacji wartości.
Ameryka lat trzydziestych, redakcja "Post-Dispatch". Najbardziej poczytną rubryką tej gazety jest kącik odpowiedzi na listy ludzi nieszczęśliwych, pokrzywdzonych przez los i kalek. Zwyczaj nakazywałby, żeby pocieszycielką była kobieta, jednak w tym przypadku Miss samotnych serc jest mężczyzną. Sam naczelny redaktor "Dispatcha" określa ten pomysł swoim najlepszym dowcipem z ostatnich dziesięciu lat. Jednak jest to dowcip makabryczny. 26-letni dziennikarz pełniący funkcję doradcy nieszczęśliwych reprezentuje filozofię, określającą nieobecność cierpienia jako jedyną autentyczną wartość. Z czasem Miss Lonelyhearts zrozumie, że cierpienia nie można usunąć z losu człowieka, że jest niezniszczalne.
Powieść Westa pomimo frapującej romansowo-sensacyjnej fabuły jest przede wszystkim przypowieścią o świecie, w którym człowiek poszukujący trwałej wartości, musi sfałszować swe wyobrażenie o rzeczywistości. Musi, gdyż nie przystaje ona do żadnych wartości. Fałszywe wyobrażenie o sobie w połączeniu z fałszywym wyobrażeniem o świecie to sposób na życie pro-ponowany przez Nathaniela Westa w latach trzydziestych naszego wieku.
Przy okazji poniedziałkowego spektaklu może będzie warto zastanowić się, czy upływ czasu nie spowodował, że ucieczka przed samym sobą to raczej sposób na samounicestwienie, a nie na życie. Choć to pierwsze z pewnością jest o wiele wygodniejsze.
