Rumuńska Carmen
Dużą atrakcją dla bywalców warszawskiego Teatru Wielkiego stał występ znakomitej solistki Państwowej Opery Bukareszteńskiej - Eleny Cernei, odtwarzającej tytułową rolę "Carmen" Bizeta.
Już przed trzynastu laty mieliśmy okazje oklaskiwać tę śpiewaczkę, którą natura obdarzyła pięknym głosem, sceniczną urodą oraz żywiołowym temperamentem i talentem aktorskim.
Obecnie nie była ona może w najlepszej formie wokalnej, choć i tak jej głos, który w międzyczasie nabrał niemal altowego zabarwienia, w niejednym momencie mógł sprawić słuchaczom satysfakcję.
Natomiast ujęcie roli przez Elenę Cernei - była to aktorska kreacja wielkiej miary: przemyślana i opracowana w najdrobniejszych szczegółach, tylko zewnętrzno-technicznych, jak umiejętność tańca czy świetna gra na kastanietach. Np. scena równoczesnego kokietowania Don Josego i kapitana Zuntgi (każdego na inny sposób) pod koniec I aktu, czy cała wielka scena z Don Josem w akcie drugim, to były istne majstersztyki. Przez cały czas widzieliśmy na scenie Teatru Wielkiego prawdziwą Carmen, w każdym momencie żywą, przekonującą i fascynującą. Dobrym, inteligentnie grającym partnerem Eleny Cernei w roli Donj Josego był, występujący również gościnnie, Sławomir Żerdzicki. Partię Micaeli ładnie zaśpiewała Marina Hristova-Klimek.
Jako całość, io przedstawienie "Carmen" obecnie jest już nie do przyjęcia, zwłaszcza na reprezentacyjnej stołecznej scenie. Inscenizacja tej opery od początku budziła sporo wątpliwości. wtedy jednak spektakl imponował jeszcze dynamiką, tętnił życiem i ruchem. Był znakomicie przygotowany muzycznie pod batutą Zdzisława Górzyńskiego, a następnie Jana Krenza. Dziś, niestety, przypomina balon, z którego uszło powietrze: toczy się ospale i niedbale, bez werwy i wewnętrznego rytmu: muzycznie budzi wiele zastrzeżeń. Autentyczne życie wnosili doń, tym razem, tylko gościnie występujący artyści. Na co dzień jednak nie można przecież na nich liczyć.
