Teatr szydła i dratwy
Szewczyk Dratewka, najsłynniejszy po Janie Kilińskim polski szewc, zawitał do teatru Guliwer po dłuższej nieobecności w Warszawie.
Od czasu prapremiery sztuki Marii Kownackiej w warszawskim Baju w 1935 r. ten arcydzielny rycerz spod znaku szydła i dratwy walczył ze smokiem, ratując z opałów królewnę bodaj na wszystkich polskich scenach lalkowych. A w tych scenicznych potyczkach wspomagali go najwięksi fechtmistrze pędzla, piórka i kredki - od Tadeusza Kantora i Kazimierza Mikulskiego, poprzez Alego Bunscha, Jerzego Zitzmana i Andrzeja Łabińca, po Zygmunta Smandzika, Leokadię Serafinowicz i Adama Kiliana.
Teraz szewc przybył do Warszawy wprost z Białostockiego Teatru Lalek, gdzie bawił najmłodszą publiczność, inscenizując bajkę o "Szewczyku Dratewce" w swoim objazdowym rodzinnym teatrzyku. Podobnie jak sztuka Marii Kownackiej spektakl Aliny Skiepko-Gielniewskiej utrzymany jest bowiem w konwencji teatru w teatrze. Z tą różnicą, że narratora Baja zastąpiła tu czteroosobowa szewska rodzina, która swój drewniany warsztat wóz zmieniła w teatralną scenkę. Szewc wraz z żoną i dziećmi najchętniej opowiada widzom historię własnego życia, bajkę - niebajkę: o szewczyku, co pokonał smoka i nie chciał za to królewskiego tronu, oraz o prześlicznej królewnie, co wolała być szewcową niż królową.
Objazdowy teatrzyk zaludniają zabawne marionetkowe lalki autorstwa Jerzego Łupieńskiego zmajstrowane z drewna, gałęzi, sprężyn, sprzączek, guzików, imbryków, widelców i tarek. Zaś straszliwego smoka imituje cały jarmarczny wóz z płócienną budą najeżoną parasolowymi skrzydłami. Wędrowny teatrzyk pod batutą Szewca Dratwy bawi zarazem i wzrusza prostotą środków i naiwnością aktorskiej ekspresji. Aktorzy Guliwera w rolach wędrownych artystów szybko zyskali sympatię publiczności, która chętnie włącza się do zabawy. Nieco gorzej wypadli w partiach śpiewanych, ale złóżmy to na karb premierowej tremy i wierzmy, że po premierze szewska trupa zaśpiewa jak z nut.
