Botho Strauss "Trylogia ponownych spotkań"
Prapremiera sztuki młodego, nie znanego bliżej masowemu odbiorcy w Polsce pisarza zachodnioniemieckiego Botho {#au#1028}Straussa{/#}, która odbyła się u nas w teatrze telewizji nasuwa przede wszystkim dwa pytania: czy jest to tekst nadający się właśnie do TV, czy bardziej do teatru oraz co nas mogą obchodzić w naszych intensywnych politycznie czasach dysputy o sztuce i życiu "wyalienowanego" tłumu konsumpcyjnego społeczeństwa? Bo Botho Strauss umieścił nikłą akcją swego dramatu w galerii obrazów, pretekstem do ukazania przekroju postaw znajomych-odwiedzających jest wystawa pt. "Realizm kapitalistyczny, a tłum przede wszystkim... rozmawia.
Całość to szereg mikroscenek, krótkie rozmowy między niewielką liczbą osób, przeważnie dwoma. Kameralność tych rozmów, za którymi stoi samotność, śmierć, niezrozumienie, nieudane życie, stracone złudzenia, jest - jak się wydaje - bardzo telewizyjna.
Kamera wyławia poszczególnych bohaterów z tłumu "marionetek" odwiedzających galerię. To odpowiedź na pierwsze pytanie.
A drugie? Życie od roku w Polsce toczy się tak szybko, że widzowi należy się także chwila wytchnienia. Zygmunt Hübner przedstawił swych bohaterów w pięknych, estetycznych, czystych, pastelowych (to dla odbiorców telewizji kolorowej) wnętrzach. Sterylność scenografii odpowiadała abstrakcyjności dysput o sztuce. Bo "Trylogia ponownych spotkań" to utwór nie o codziennym życiu, a przede wszystkim o gorączkowym zapełnianiu egzystencjalnej rozpaczy bezprzedmiotowymi rozmowami. To sztuka inteligentna, poważna, odrobinę przewrotna. No i aktorzy: tajemniczy animator galerii Maurycy (Jan Nowicki), zagubiona Zuzanna (Maja Komorowska), oschła Ruth (Pola Raksa), przystojny porzucony Answald (Tomasz Stockinger), ostra Joanna (Grażyna Leśniak) i inni, równie znakomicie dobrani.
