Juliusz Cezar jest kobietą
"Giulio Cesare" w reż. Marka Weissa w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Anna Poppek w Gentlemanie.
Scena z filmu Woody'ego Allena: bohater (Woody) wybiega z opery, do której poszedł, by zrobić przyjemność swojej żonie - melomance. Ta dogania go na schodach: "Dlaczego wychodzisz? To dopiero połowa" - pyta go zadyszana. "Po czterech godzinach Wagnera jestem gotów uderzyć na Polskę" - odpowiada Allen, Żyd intelektualista z Manhatanu. Po czterech - z hakiem - godzinach muzyki baroku w Warszawskiej Operze Kameralnej miałam ochotę założyć pudrowaną perukę i zatańczyć menueta. Czas minął, jak z bicza strzelił. Kolejna premiera - tym razem "Juliusza Cezara" Haendla - zachwyciła muzyką (orkiestra WOK pod dyrekcją Władysława Kłosiewicza), reżyserią Marka Weissa, scenografią Marleny Skoneczko, a przede wszystkim zaangażowaniem artystów. Jeśli widz czuje, że wykonawcy sami dobrze bawią się na scenie, sam bawi się znakomicie. Wyobraźmy sobie młodą, szczupłą blondynkę ucharakteryzowaną na starzejącego się wodza wielkiej armii. Śmieszne? Tymczasem śpiewająca partię Juliusza Cezara Anna Radziejewska była w swojej roli bardzo przekonywująca i za swoją grę zebrała w finale niemal tyle samo oklasków, co gwiazda spektaklu, Jacek Laszczkowski, śpiewający partię Sekstusa. Tego artysty, występującego m. in. w La Scali u boku najwybitniejszych sław operowych, przedstawiać nie trzeba. Podobnie jak divy Warszawskiej Opery Kameralnej, Olgi Pasiecznik, która śpiewa rolę Kleopatry na zmianę z utalentowaną Anną Wierzbicką.
Jak zwykle zachwycił młody talent, kontratenor Jan Monowid w roli Ptolomeusza - nie tylko mocnym, świeżym głosem, ale i grą aktorską: w jego wykonaniu król Egiptu przypominał Jacka Sparrowa granego przez Johnny'ego Deepa. "Juliusz Cezar" to swego rodzaju przymiarka do Festiwalu Georga Friedricha Haendla, który odbędzie się w październiku przyszłego roku. Już dziś melomani powinni rezerwować bilety!
