Głębiej niz sięgają słowa
Siła słowa, sugestywność aktorstwa czyli magia teatru, a więc magia formy potrafią każdą treść uczynić bardziej znacząca niż ona jest w istocie. To rzecz znana i powtarza się nieustannie.
Aleksander Ścibor-Rylski napisał "Kaftan bezpieczeństwa" ciekawie i zręcznie ale ta historia z pogranicza kryminalistyki i psychologii, ta opowieść o degradacji ludzkiej osobowości pod wpływem alkoholizmu i nader miernych możliwości sterowania sobą nie sprawiałaby wrażenia dochodzenia prawdy ludzkich tajemnie, zdzierania zasłon pozorów, ujawniania skrytych motywów działań i dążeń - gdyby nie jej kształt sceniczny.
Wrażanie głębi i siły wyrazu płynęło przede wszystkim z formy nadanej opowieści przez reżysera Zygmunta Hubnera oraz przez znakomitą trójkę aktorską: Zbigniewa Zapasiewicza, Annę Mozolankę i Krzysztofa Kołbasiuka.
Zygmunt Hubner jakby ograniczał swą rolę do nieprzeszkadzania w rodzeniu się prawdy o człowieku, który odszedł, pozostawiając po sobie pewną legendę. Kierował jednak tym procesem dyskretnie, z kulturą i taktem, które daje dobra znajomość natury ludzkiej i - rzemiosła aktorskiego po to stworzonego, aby naturę ludzką pokazywać. Pod tak pojętym kierownictwem reżysera aktorzy mogli w pełni wykorzystać swe talenty pokazując nam ludzi, którzy na naszych oczach stawali się osobowościami, odsłaniali swoją psychikę i charaktery, ujawniali motywy swych działań j skryte nawet często i przed sobą pragnienia, odsłaniali swą prawdę.
Przyjemność oglądania tego spektaklu w poniedziałkowym Teatrze TV z tego właśnie, jak sądzę, płynęła przede wszystkim. Była to przyjemność uczestniczenia w powstawaniu postaci, która jest inna niż przyjemność oglądania postaci już utworzonej wyobraźnią i wrażliwością aktora. To oczywiście, też było złudzeniem, albowiem reżyser i aktorzy realizowali koncepcję już w pełni przecież przygotowaną
