Artykuły

Z tej pozornie błahej historyjki wyglada prawda o aktorstwie

Wielka aktorka u schyłku swojej karie­ry postanawia spisać wspomnienia. Jest bardzo kapryśna. Jej sekretarz nie tyl­ko musi je spisywać, ale i odgrywać z chlebodawczynią scenki z jej życia. To ma pomóc w odtworzeniu przeszłości.

Sztukę "Wspomnienia" napisał spec w dziedzinie udramatyzowanych biogra­fii, Amerykanin John Murrell. Nijaki ty­tuł oryginału autorka adaptacji, sceno­grafii i reżyser spektaklu w jednej oso­bie - młoda, a już uznana za objawienie na polskiej scenie Agata Duda-Gracz - zastąpiła trafiającym bez ogródek w sa­mo sedno: "Kreatura".

Kogoś może irytować obcesowość po­traktowania wielkiej francuskiej aktor­ki. Była kłótliwa i zrzędna, jednak po­zostaje jedną z największych tragiczek nie tylko drugiej połowy XIX w., ale i wszech czasów. Można by też zgłaszać pretensje do zbyt prostego przełożenia: Sarah Bernhardt gra Anna Polony. Wiel­ka aktorka Starego Teatru jest postra­chem reżyserów, choć znamy ją z niezapomnianych ról w spektaklach Swinarskiego, Wajdy, Kutza, Jarzyny.

Ale właśnie ten pomysł stanowi źródło fantastycznej gry. Oto Anna Polony swój trudny, choć aniołem podszyty charak­ter w fenomenalny sposób "wywleka" na scenę. Grając w gruncie rzeczy wciąż samą siebie, gra Sarah Bernhardt.

Cierpliwego, choć mającego też swo­je humory sekretarza Sarah Bernhardt ucieleśnia na scenie Andrzej Mrowiec. Z tej pozornie błahej historyjki rodzi się prawda o aktorstwie - zajęciu prostym i piekielnie trudnym. Bo przecież recep­ta na sukces, którą proponują Bernhardt i Polony, da się streścić w niewielu sło­wach: wystarczy być sobą i sobą obda­rzyć kreowaną postać. Tak szczodrze, że­by się spalać na scenie jak prawdziwy diament, nie pozostawiając po sobie na­wet grama popiołu.