Zbyt wiele chwytów Don Juana
"Don Juan, czyli libertyn ukarany" w reż Jitki Stokalskiej w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Katarzyna K. Gardzina w Życiu Warszawy.
Dzieło Gioachino Albertiniego to najsłabsza produkcja Warszawskiej Opery Kameralnej w tym sezonie.
Po bardzo udanych spektaklach nowej wersji "Cyrulika sewilskiego", "Dnia królowania" czy "Wolnego strzelca" Warszawska Opera Kameralna utknęła na dziełku osiemnastowiecznego kompozytora włoskiego tworzącego w Polsce i dla Polaków. Wina nie leży jednak w nikłej wartości artystycznej "Don Juana, czyli libertyna ukaranego". To realizatorzy (Jitka Stokalska - reżyseria i Marlena Skoneczko - scenografia) nie znaleźli klucza do pokazania go w sposób stylistycznie spójny.
Ramotka z prześmiesznymi dialogami w polskim tłumaczeniu Wojciecha Bogusławskiego mogła stać się pretekstem do zabawy XVIII-wiecznym teatrem lub zachęcić do pójścia w abstrakcję i współczesność. Zamiast którejś z tych wyrazistych dróg dostaliśmy zlepek chwytów od bufonady po współczesny teatr ruchu.
Niektóre pomysły były nawet ciekawe, ale razem stanowiły ciężkostrawny konglomerat.
Pochwalić można partie wokalne, choć daleko im było do doskonałości.
W pierwszej obsadzie rolę Komandora pięknie kreował Wojciech Parchem. Justyna Stępień i Robert Szpręgiel tworzyli dość udaną parę służących, ale nie było to to, na co zwykle stać tych śpiewaków. W roli Donny Anny broniła się, jak mogła, Marta Wyłomańska, zawiodły ją jednak koloratury i kadencje, a i barwa głosu czasem przybierała nieprzyjemny nosowy odcień. Podobnie było z Leszkiem Świdzińskim w roli tytułowej. Bohaterem wieczoru stał się więc Andrzej Klimczak w komicznie zagranej roli służącego Don Juana, czemu sprzyjał farsowy charakter postaci.
Udanie wypadł akompaniujący Zespół Instrumentów Dawnych. Dyrygent Tadeusz Karolak jednak zbyt rozwlekł spektakl, któremu tak od strony muzycznej, jak i reżyserskiej zabrakło tempa, życia i motywu przewodniego.
