OFF Sisters
Napisać o tym przedstawieniu, że jest o uczuciach, a właściwie o miłości, jaką dwie siostry darzą offowego artystę, to tak jakby pić ciepłe piwo latem i zachwycać się tym, jakie ono jest dobre. To przedstawienie sięga głębiej - o spektaklu "Siostry" w reż. Natalii Fijewskiej-Zdanowskiej w Starej Drukarni pisze Dominik Ferenc z Nowej Siły Krytycznej.
Offowe siostry Fijewskie wchodzą na niezależne salony coraz mocniej. Zaczęło się niewinnie od niemocy, a właściwie spektaklu "Głuchoniemoc" (monodram wyróżniony na Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego). Szum, który powstał wokół sióstr zaowocował powstaniem Fundacji Artystycznej Młyn i ten "młyn" wymielił pierwszy spektakl - "Siostry" w reżyserii Natalii Fijewskiej-Zdanowskiej.
Doskonałą możliwością wypromowania "teatru sióstr" okazał się projekt "Wola w Offsecie", a scena w Starej Drukarni jak żadna inna oddaje klimat speluńskiego mieszkania artysty-psychopaty (Adam Sajnuk). Niezwykłą zasługą scenografki Agaty Skwarczyńskiej jest umiejętne wsłuchanie się w tę przestrzeń, dzięki czemu nie ma w niej elementów zbędnych. Przedstawienie jest skrzyżowaniem, przy którym spotykają się losy bohaterów, złudne uczucia i kłamstwa, które w ustach maniaka brzmią echem prawdy. Dwa oblicza artysty z psychopatycznymi skłonnościami symbolizują dwa światy - studenckiego życia i rozrastającej się sztuki offowej.
Napisać o tym przedstawieniu, że jest o uczuciach, a właściwie o miłości, jaką dwie siostry (Agata Fijewska, Zuzanna Fijewska) darzą offowego artystę, to tak jakby pić ciepłe piwo latem i zachwycać się tym, jakie ono jest dobre. To przedstawienie sięga głębiej. Retrospekcje, wracające obrazy prowadzą widza poprzez koleje losu bohaterów. Jak jeden mężczyzna może wywrócić do góry nogami świat dwóch wkraczających w dorosłe życie dziewczyn? To nie fura, skóra i komóra odgrywają najważniejszą rolę, a psychopatyczna artystyczna dusza, gra na uczuciach i ciągłe mydlenie dziewczęcych oczu słowami - "potrzebuję cię, ty tego nie rozumiesz?". Na czym polega ta potrzeba? To tylko chęć fizycznego wykorzystania dziewczyn, których "białe karty" dopiero się zapisują. Odgrywanie scen, nagłych ataków, stawianie się w sytuacji wiecznie pokrzywdzonego sprawia, że dziewczyny litują się nad artystą i właśnie ta litość przesłania im wszystko, a nawet prowadzi do stanu, gdy siostra wystąpi przeciwko siostrze. Nierzadko kobiety są inspiracją dla mężczyzny, ale co wtedy, gdy mężczyzna inspirację przeradza w obłęd?
Każdy czasem jest "na gigancie", chce uciec od ciągłej rutyny i zrobić coś świeżego. Ucieczką chcemy zwrócić na siebie uwagę, ale gdy ta ucieczka zaczyna nas pochłaniać - tak jak siostry, które uciekły w świat offu, to może okazać się jednak, że czasem za wcześnie zdecydowaliśmy się na emocjonalny "gigant". Kobieta daje ciepło i wsparcie - zawsze przyjdzie, przykryje ciepłym kocem, przytuli. Takie są siostry, które dla jednego mężczyzny są w stanie poświęcić wszystko, nie dostrzegają gry, jaką z nimi prowadzi, uczestniczą w niej nieświadomie, ale koniec końców zakończenie emocjonalnej zabawy okazuje się najlepszą ucieczką.
Warto zwrócić uwagę, w jaki sposób został skonstruowany spektakl, parominutowe przeplatające się sceny nagle się zatrzymują i po chwili przewijane są o kilka zdarzeń do przodu, czy kilka zdarzeń do tyłu. To tak jakby ktoś z widzów miał w ręce pilot i przesuwał poszczególne wątki. Zakończenie spektaklu jest efektowne i to właśnie lubię w teatrze niezależnym - nieważne jest w jaki sposób teatr "uderza" w widza, ważne jest po co.
Siostry Fijewskie przy wsparciu lidera Teatru Konsekwentnego Adama Sajnuka i scenografki Agaty Skwarczyńskiej stworzyły psychodramę, w której wchodzimy w postindustrialną przestrzeń i uczestniczymy w grze prowadzonej przez wytwornego psychopatycznego gracza.
