Drugie życie kostiumów
- Moimi ulubionymi strojami są te, które zostawiają większe pole do fantazji, nad którymi najwięcej myślałam, kostiumy przestrzenne, które wygladają jak rzeźby - o swojej pracy opowiada scenografka MAŁGORZATA SŁONIOWSKA.
Justyna Kościelna: Śledzi Pani Fashion TV?
Małgorzata Słoniowska: Zdarza się, ale wtedy najczęściej widzę, jak czołowi projektanci wzorują się na strojach teatralnych - ich propozycje są nieco przerysowane, kiepsko przystające do rzeczywistości, ale za to doskonale wyglądają na wybiegach. Stroje wielkich kreatorów mody i świat kostiumów teatralnych świetnie się uzupełniają, a ich twórcy nawzajem się inspirują.
Spod Pani ręki wyszły olśniewające kreacje do takich produkcji jak "Borys Godunow" [na zdjęciu]. Zaprojektowałaby Pani suknię dla gwiazdki pop?
- Niekoniecznie. Teatr i czewony dywan to dwa różne światy.
Jak w takim razie powstaje kostium do wielkiej opery?
- Na samym początku spotykam się z reżyserem - razem pracujemy nad koncepcją spektaklu. Stroje muszą być podporządkowane sztuce, współgrać ze światłami i scenografią. Zdarza się, że muszę poskromić moje pomysły, by np. solista mógł swodobnie się poruszać i śpiewać. Przy produkcji kostiumu uczestniczą profesjonalni krawcy, w zasadzie artyści, którzy potrafią czytać z moich rysunków i później tworzą dzieła. Czasami kostiumy muszą być identyczne z tymi, jakie królowały w danej epoce; wtedy jest przy nich najmniej kreatywnej pracy. Moimi ulubionymi strojami są jednak te, które zostawiają większe pole do fantazji, nad którymi najwięcej myślałam, kostiumy przestrzenne, które wygladają jak rzeźby.
Zdarzało się Pani zmieniać całą koncepcję strojów, na dzień przed premierą?
- Zawsze jest moment, kiedy myślę "to do niczego!". Ale ten stres, ostatnie, gorączkowe poprawki świetnie napędzają do pracy i do twórczego działania. Do samego końca myślę, jak upiększyć strój.
Nie żal Pani wydumanych kostiumów, które po sezonie lądują w piwnicach?
- Trochę, ale wtedy przychodzi zlecenie na następne. Cieszę się, że teraz moje ulubione kostiumy mogę pokazać ludziom na wystawie. Dzięki temu dostają drugie życie.
