Przygody pajaca
"Pinokio" w Teatrze Groteska w Krakowie. Recenzja Magdy Huzarskiej w Gzecie Krakowskiej.
"Jest tak, jak w książce. Po wielu przejściach, przygodach i doświadczeniach, drewniany pajacyk zrozumie, co jest w życiu najważniejsze. Porzuci włóczęgę i żywot lekkoducha, nadrobi braki w edukacji, a ciężką pracą będzie utrzymywał siebie i Dżepetta. W nagrodę stanie się chłopcem.
Pewnego dnia obudzi się bez maski. To jedna z najpiękniejszych scen tego spektaklu Pinokia w reżyserii Włodzimierza Nurkowskiego. Kiedy Olga Przeklasa-Wójcik, znakomicie grająca drewnianego bohatera, odkrywa swoją człowieczą, prawdziwą twarz, jest w tym i magia, i zarazem moment wzruszenia, towarzyszący narodzinom nowego życia. Dlatego trochę szkoda mi sceny, której w spektaklu nie ma - momentu ożywienia Pinokia pod dłońmi Dżepetta. Zamiast tego poznajemy już zrobionego pajacyka, rzuconego w wir teatru życia. A ten będzie kusił i mamił, czarował i rozczarowywał, karał i nagradzał.
Włodzimierz Nurkowski opowiedział historię prostą. Wspólnie ze scenografem Janem Polewką stworzył świat, który staje się na naszych oczach. Aktorzy pełnią tu role kreatorów, maszynistów, narratorów, grając jednocześnie po kilka postaci. Zakładając piękne kostiumy i maski Jana Polewki, wywiedzione z ducha dell'arte, z łatwością i z maestrią wchodzą w formę danej postaci. Ten świat wymaga od nich także cyrkowych umiejętności i sprawności ruchowej rodem z pantomimy. Najładniej wygląda to w scenach zbiorowych, gdy do muzyki Nino Roty, wyznaczającej rytm widowiska, wykonują układy Pawła Aigner. Przestrzeń mieni się mobilnymi elementami, symbolizującymi jedynie dane miejsce. Nurkowski rozmawia z młodym widzem serio. Zadaje poważne pytania o życie i śmierć, unikając nachalnego moralizatorstwa, choć czasami - zwłaszcza w pierwszej części - ton tej powagi jest nieco uciążliwy, ze Szkodą dla tempa i rytmu spektaklu. Ale i tak nieco starsze dzieci nie będą się nudziły".
