Źle się dzieje...
XLVII Kaliskie Spotkania Teatralne podsumowuje Bożena Szal w Głosie Wielkopolskim.
Źle się dzieje na tym świecie, źle się dzieje w teatrze, no i w ogóle wszystko jest nie tak, jak powinno... Gdyby sądzić o naszych czasach i kondycji współczesnego teatru na podstawie repertuaru 47. Kaliskich Spotkań Teatralnych - to nie pozostaje nic innego, jak tylko siąść i zapłakać!
Dawny, uporządkowany i oswojony świat, oparty na systemie niezmiennych wartości i trwałym fundamencie tradycji, w którego istnienie tak dobrze było wierzyć, rozpadł się jak domek z kart. Pozostały po nim już tylko sztuczne konwenanse i puste frazesy. A także jedno wielkie gruzowisko, na którym bujnie plenią się wszelkiego gatunku społeczne patologie i psychiczne dewiacje. Po tych obszarach ziemi niczyjej, gdzie zaczyna szaleć mityczne zło, snują się ludzie nieszczęśliwi, zagubieni, daremnie wzajem się poszukujący. Spragnieni miłości, bliskości, zrozumienia, nie potrafią jednak przekroczyć własnych wewnętrznych barier. Muszą więc przegrać swoje życie...
Twórcy teatru, z dużym upodobaniem konstruujący taki wizerunek rzeczywistości, nie odkrywają jednak przy tym żadnych nowych prawd, ale za to skutecznie łamią wszelkie tabu i depczą ostatnie relikty sacrum. Ulegają też niedobrej tendencji do zbyt rozwlekłej narracji, niespiesznego tempa, powielania tych samych schematów na scenie czy też wklejania w spektakle ich wersji filmowych - słowem: dreptanie w miejscu bez sensu. Co sprawia, że oglądanie tego typu sztuk w dawce festiwalowej (2-3 dziennie przez tydzień) staje się zajęciem nużącym i cokolwiek odstręczającym od teatru.
Z tego bukietu "kwiatów zła" jurorzy obsypali hojnie nagrodami dwa tytuły: "Blask życia" [na zdjęciu] z Teatru Jaracza w Łodzi (spektakl modelowo obciążony typowymi grzechami tego typu teatru) oraz "Absynt" z Teatru Laboratorium w Warszawie (przedstawienie, w którym główną aktorkę mocno wyręcza taśma filmowa - ot, taki teatralny play beck!). Jak można się domyślać, wysoka komisja za mocno wzięła sobie do serca obowiązującą w Kaliszu od lat formułę "festiwalu sztuki aktorskiej" i wybrała spektakle niezbyt bogate scenicznie, opowiedziane stosunkowo prostym językiem teatralnym, ale za to pozostawiające spore pole do popisu dla aktorów. Zresztą to samo można powiedzieć także o ,,Kalimorfie" z Teatru Atelier w Krakowie czy ,,Spaleniu matki" z Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Lista laureatów wyraźnie też wskazuje na zdecydowane preferowanie młodych talentów, co zdaje się być tendencją zdrową i przyszłościową.
O same nazwiska kłócić się tu nie będę, bo - prawdę mówiąc - wielkich kreacji na tym festiwalu w ogóle nie było, a porównywalnie dobrych było aż za wiele... Szkoda tylko, że w tym końcowym akcencie 47. KST zabrakło miejsca dla oryginalnego opolskiego ,,Baala", bardzo aktualnie brzmiącej warszawskiej "Miarki za miarkę" czy też optymistycznego "Ellinga".
Kaliska publiczność festiwalowa przyjęła werdykt jury bez protestów, o czym zapewne zdecydował także miły ukłon jurorów w kierunku kaliskiej "Mewy".
Werdykt jury
> Grand Prix XLVII Kaliskich Spotkań Teatralnych za role Lisy i Flinta w spektaklu "Blask życia" z Teatru im. Jaracza w Łodzi otrzymali Małgorzata Buczkowska i Ireneusz Czop.
> Przyznano 5 równorzędnych nagród aktorskich:
- za rolę Karola w spektaklu "Spalenie matki" dla Piotra Jankowskiego,
- za rolę Ojca w spektaklu "Absynt" dla Zdzisława Wardejna,
- za rolę Matki w tym samym spektaklu dla Marii Maj,
- za rolę Nastolatki w spektaklu "Blask życia" dla Mariety Żukowskiej,
- za rolę Mirandy w spektaklu "Kalimorfa" dla Magdaleny Popławskiej.
> Nagrodę za debiut za rolę Niny w "Mewie" otrzymała Izabela Gwizdak.
> Nagrodę dla aktora kaliskiego teatru za rolę Maszy w "Mewie" otrzymał Małgorzata Kałędkiewicz.
> Przyznano 2 równorzędne nagrody za role drugoplanowe:
- za rolę Carol w "Blasku życia" dla Anny Sarny,
- za rolę Steve'a w "Blasku życia" dla Michała Jarmickiego.
