Osiem pogrzebów i życie
"Pakujemy manatki. Komedia na osiem pogrzebów" w reż. Iwony Kempy w Teatrze im. Horzycy w Toruniu. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Pod przywództwem Iwony Kempy odżywa teatr w Toruniu
Hanoch Levin widział świat od stóp do głów. Od kłopotów z wypróżnieniem po kłopoty z sensem egzystencji. Od upierdliwości po akty strzeliste, od tkliwych westchnień po szczyty skurwysyństwa. I pokazywał ów świat w swoim teatrze w Tel Awiwie, łącząc nowoczesną, skondensowaną formę z poczciwością żydowskiego wodewilu. Umiał też pożenić okrucieństwo (boleśniejsze od okropieństw śniących się po nocach dzisiejszym brutalistom) ze swojskim ciepłem. Nie bał się łez widowni; baczył, by nie zalewały kpiącej trzeźwości spojrzenia. 'Wydawał się nie do przeflancowania na nasz grunt; sukces "Kruma" można by uzasadnić idealną zbieżnością z zakrętem twórczości Warlikowskiego.
Iwona Kempa dobrała się do izraelskiego klasyka pięknie: najprościej. Na pustej scenie zamienionej w poczekalnię pokazała potoki ludzi kręcących się po życiu trochę bez celu, trochę w fałszywych kierunkach. Nieuważnych, raniących się i mijających, powtarzających życiowe mantry, obrażających się wzajem, kochających beznadziejnie i wstydzących się tej miłości. Pokazała chłopaka z walizką, który nigdzie nie wyjedzie, staruszkę obsesyjnie uciekającą z domu opieki, starzejące się kobiety, niespełnione dziewczyny, kurwę jak automat do seksu. Duchy różniące się od żywych tylko pogodą ducha, i tylko czasem ten ludzki potok na moment zamiera - kiedy zamiast człowieka przejeżdża białe płótno na katafalku. Oglądamy świat zlepiony z małostek i wad, bez upiększeń i ornamentów, czytany z humorem i mądrą - bo nie czułostkową! - wyrozumiałością. Koncertowo zagrany przez cały toruński ansambl najwyraźniej młodniejący pod batutą Kempy, nowej artystycznej szefowej teatru.
