Powrót opery tańczonej
"Jephté" w reż. Romany Agnel w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Katarzyna K. Gardzina w Życiu Warszawy.
Opera Michela Monteclaira po 275 latach od premiery doczekała się wystawienia w Polsce.
Nie byłoby w tym niczego dziwnego, bo od dawna Warszawska Opera Kameralna stara się pokazywać wartościowe dzieła przeszłych epok, włączając w to zupełnie u nas niegrywaną operę francuską.
Jednak wystawienie "Jephté" to rzecz wyjątkowa. Przede wszystkim jest to druga, po premierze w 1732 roku, sceniczna prezentacja tego dzieła. W baroku opera ta cieszyła się popularnością, bez przerwy grała ją opera królewska w Paryżu. Potem nastąpiła trwająca ponad dwa wieki przerwa. "Jephté" została współcześnie przypomniana w kilku wersjach koncertowych oraz nagrana na płyty, ale nie była grana w teatrach operowych.
Jednak spektakl nie do końca satysfakcjonuje. Nie wszystkie sceny zbiorowe były na tyle precyzyjne, by cieszyć skomplikowanymi harmoniami skomponowanymi przez Monteclaira. Podobnie orkiestrze pod batutą Kaia Bumanna można było zarzucić brak subtelności, choć np. akompaniament piano do obu arii Iphisee (pięknie śpiewająca Marta Boberska) wypadł doskonale.
Reżyserii oraz choreografii podjęła się Romana Agnel, tancerka, choreograf, znawczyni tańca dworskiego. Wraz ze swoim zespołem Cracovia Danza z powodzeniem oddała charakter opery tańczonej, ale z interesującym poprowadzeniem akcji już sobie nie poradziła. Zabrakło przede wszystkim dramaturgii, a przecież potencjał w przypowieści o izraelskim wodzu Jephte, który musi zgodnie z obietnicą daną Bogu złożyć w ofierze własną córkę, jest ogromny. Mało gustowna, zatrzymana w pół drogi między tradycją a stylizacją okazała się też scenografia Marleny Skoneczko.
Na szczęście WOK dysponuje artystami, którzy swoją charyzmą i kunsztem wokalnym potrafili w dużej mierze wypełnić te braki. Znakomita była Dorota Lachowicz w roli żony tytułowego bohatera, a klasą sam dla siebie był Jarosław Bręk jako Jephte.
