Shirley znad Wisły
Panowie Jan Jakub Należyty i Emilian Kamiński stworzyli polską odmianę "Shirley Valentine" połączonej ze "Zgagą". Niestety, zamiar ten powiódł się nie do końca. "Mój Dzikus" mimo finezyjnych dowcipów, kalamburów, nie ma doskonałej konstrukcji dramaturgicznej zwłaszcza "Shirley Valentine", a co jeszcze ważniejsze, Justyna Sieńczyłło to nie Krystyna Janda - o monodramie "Mój dzikus" w wykonaniu Justyny Sieńczyłło, prezentowanym w poznańskiej Scenie na Piętrze, pisze Stefan Drajewski w Głosie Wielkopolskim.
"Mojego dzikusa", monodram w dwóch aktach wystawiony w Scenie na Piętrze, napisali mężczyźni - Emilian Kamiński i Jan Jakub Należyty, co czyni ten tekst wiarygodnym i jak najbardziej prawdziwym.
A z grubsza rzecz biorąc, opowiada on o tym, jak nas mężczyzn, mężów, postrzegają kobiety, żony. Przez półtorej godziny, z czterominutową przerwą, Justyna Sieńczyłło bawi publiczność opowieścią o Dzikusie. Próbuje nawiązać z kobietami siedzącymi na widowni wspólny język. Na tym przedstawieniu, które oglądałem, nie bardzo były te panie chętne do współpracy z aktorką, chociaż reakcja była znakomita.
No cóż, jako mąż, nie odmawiam autorom celności obserwacji relacji damsko-męskich w kraju nad Wisłą. Czasami są to obserwacje gorzkie, innym razem zabawne. Samo życie (świetna piosenka zbudowana z tytułów seriali, które można oglądać aktualnie w polskiej telewizji). Panowie Jan Jakub Należyty i Emilian Kamiński stworzyli polską odmianę "Shirley Valentine" połączonej ze "Zgagą". W postać pierwszej wcieliła się między innymi Krystyna Janda, a drugiej - Dorota Stalińska.
Niestety, zamiar ten powiódł się nie do końca. "Mój Dzikus" mimo finezyjnych dowcipów, kalamburów, nie ma doskonałej konstrukcji dramaturgicznej zwłaszcza "Shirley Valentine", a co jeszcze ważniejsze, Justyna Sieńczyłło to nie Krystyna Janda. Sieńczyłło nie potrafi rozłożyć akcentów, a krzywa dramaturgiczna opada nie w tych momentach, kiedy trzeba, wręcz wtedy, kiedy właśnie powinna rosnąć. Zbyt często rwie się tempo tego monodramu.
