Iwona rośnie w mrokach wielkiej sceny
"Iwona, księżniczka Burgunda" w reż. Marka Weissa-Grzesińskiego w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej. Pisze Katarzyna K. Gardzina w Życiu Warszawy.
Trudno przesądzać, czy po włączeniu do stałego repertuaru Opery Narodowej "Iwona, księżniczka Burgunda" wejdzie do polskiego muzycznego krwioobiegu.
We wrześniu ubiegłego roku dzieło Zygmunta Krauzego otrzymało kształt sceniczny na scenie Teatru Narodowego w ramach Warszawskiej Jesieni, w czwartek zostało przeniesione na deski Teatru Wielkiego. Oczywiście, pociągnęło to za sobą wiele zmian.
Spektakl odbywa się w zupełnie innej przestrzeni, pomysłowo zaaranżowanej na wielkiej scenie, na której siedzą także widzowie. Ponoć od początku tak właśnie realizatorzy wyobrażali sobie prezentację "Iwony", jednak w porównaniu z premierą w Narodowym, zmieniło się niewiele. Zyskuje dekoracja Wiesława Olko zawieszona w czarnej pustce, zyskują niektóre rozwiązania reżyserskie Marka Weiss-Grzesińskiego i brzmienie orkiestry (teraz gra orkiestra Teatru Wielkiego, przedtem była to Polska Orkiestra Radiowa). Ale za to głosy śpiewaków tracą na słyszalności, w scenach zespołowych zaś nie tworzą spójnej całości. Widać, nie służy im prowizoryczna "scena na scenie". W mrokach wielkiej sceny jeszcze bardziej zarysował się jeden, za to najważniejszy dysonans, który przeszkadza w tej operze - opowieść jest groteskowa, szalona, a muzyka skupiona i subtelna, w drugim akcie niemal usypiająca.
Widać jednak, że interpretacja poszczególnych postaci rozwija się. Postać tytułową teraz znacznie wyraziściej zagrała Kinga Preis. Kreacją wspaniałej, złożonej postaci Filipa zachwycił Adam Zdunikowski. Niekwestionowaną gwiazdą spektaklu jest Piotr Łykowski w groteskowo-tragicznej, niewielkiej, ale doskonałej partii Cyryla. Ciekawe, czy te artystyczne niuanse doceni publiczność niezbyt chętnie uczęszczająca na opery współczesne.
