Artykuły

Czy pamiętacie pogrążonego w PRL-owskiej depresji nieszczęśnika, którego "życie wewnętrzne" prześwietlił niegdyś Marek Koterski w głośnym filmie? Bohater Koterskiego przetrwał końcówkę komuny i objawił się na fotelu dentystycznym, by przez godzinę spowiadać się z tego, co boli go dziś. W jego życiu panuje jednak neuro­tyczny constans, ponieważ lokator betonowej klatki winą za swo­je niepowodzenia nadal obarcza wszystkożerny telewizor, ale też niestety - constans sklerotyczny, gdyż o swoim nieszczęściu opo­wiada ciągle w ten sam sposób. Historię malowanego talerzyka, w który bezmyślnie wpatrują się telewidzowie catej Polski, pamiętam z filmu i przyznam, że wtedy zrobiła na mnie większe wrażenie. Ko­terski upiera się jednak przy swoim (bohaterze), stosując przy tym odrobinę prostacki, ale jak się okazuje, chytry zabieg. Otóż każe nam przyglądać się, jak upokorzonego inteligenta dręczy, a zarazem bawi niewybrednymi dowcipami o Maryninej dupie tłusty stomatolog-cham. Jego żarty, równie stare jak monologi inteligenta, rozśmie­szają widownię do łez. Publika z minuty na minutę upodobnia się do chama na scenie ku perwersyjnej uciesze autora.