Mądra i przenikliwa zabawa
"Słomkowy kapelusz" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Poleca Agnieszka Rataj w Rzeczpospolitej - Warszawskim Informatorze Rzeczpospolitej.
O ciemno ciemno ciemno. Wszyscy odchodzą w ciemność... Kapitani, bankierzy, znakomici pisarze, hojni patroni sztuki, mężowie stanu i władcy, wysocy urzędnicy, prezesi rad nadzorczych - wszyscy idą w ciemność.
Tak się zaczyna "Słomkowy kapelusz". Nie od Labiche'a, tylko od Eliota. Widz, który przyszedł na beztroską farsę, zaczyna się nerwowo kręcić w momencie, kiedy Adam Woronowicz mówi ten tekst od siebie, stojąc blisko tuż przed widzami. A gdzie ta zabawa? Zabawa będzie. Taka, jaką sobie wymyślił Piotr Cieplak. Mądra i przenikliwa, obnażająca teatralny mechanizm. Aktorzy wyciągają kostiumy, wśród których jest i agent z Matriksu, i Konrad w kajdanach. Stają przed nami przez chwilę, kłaniają się, odchodzą na bok. Teatr dzieje się na naszych oczach, tworzony gestem, wyrazem twarzy. Potem będzie już tylko coraz szybciej i szybciej, aż w głowie się zakręci od wielości pojawiających się postaci, od tempa podawanych kwestii, od zdarzeń zapętlających się w absurdalny sposób. Między prywatnością i sceniczną maską pojawiają się pęknięcia - najpiękniejsze momenty w realizacji Cieplaka. Coraz bardziej zmęczeni aktorzy zacinają się w kolejnych sekwencjach, ujawniając ludzką bezradność w pogoni za nonsensem. Aż wszyscy razem zastygną, wpatrując się tęsknie w niedościgłe marzenie - ulatujący słomkowy kapelusz. A Eliza Borowska stanie zdyszana przed widzami w ciemności i powtórzy tekst Eliota. To ten moment, w którym widz czuje na plecach ciarki. I "wszystko od nowa" chce zobaczyć w Powszechnym w "Słomkowym kapeluszu".
Agnieszka Rataj, autorka jest krytykiem teatralnym WIR
