Arcynudna inscenizacja Lecha Raczaka
"Gra na zwłokę" w reż. Lecha Raczaka w Teatrze Studio w Warszawie. Pisze Jacek Wakar w Dzienniku.
Nieprawdopodobnie trudna sprawa - przenieść na teatralną scenę polską powieść, której tematem jest smutna szarość PRL-owskiej codzienności, beznadziejna magma komunizmu. Nie udało się kiedyś i w kinie, i w teatrze z "Małą apokalipsą" Tadeusza Konwickiego. Nie udało teraz z "Grą na zwłokę" Janusza Andermana.
Zrealizowany w warszawskim Teatrze Studio spektakl w reżyserii Lecha Raczaka na podstawie tej książki jest klapą tak spektakularną, że może na długo zniechęcić innych twórców do tego rodzaju przedsięwzięć.
Dla tych wszystkich, którzy literackiego oryginału nie znają, rzecz będzie kompletnie nieczytelna. Bohater (Janusz Stolarski z miną umęczonego jamnika) snuje się w nieskończoność po szarej, ohydnej, wybrzuszonej scenie. Na swej długiej drodze spotyka co i rusz najprzeróżniejsze indywidua. A choć sam pozbawiony jest jakichkolwiek właściwości, indywidua owe portretowane są z przenikliwością właściwą przaśnej komedii. To niestety typy rysowane banalną kreską, a nie wyraziste charaktery. Snują się więc aktorzy teatru Studio, czasem przystaną na moment, zmarszczą brwi i wygłoszą wiekopomną kwestię. Nuda wylewa się ze sceny pełnymi kubłami. Spektakl trwa zaledwie 55 minut, a tymczasem zdaje się, że to wieczność.
Wiadomo, że powieść Janusza Andermana pozbawiona jest właściwie akcji, a jej tematem jest bezsens trwania w beznadziei systemu. Problem polega na tym, jak przełożyć owo trwanie na scenie. Lech Raczak, legenda teatru alternatywnego, założyciel poznańskiego Teatru Ósmego Dnia, poległ na całej linii. "Gra na zwłokę" to spektakl nie do oglądania, bo szczerze mówiąc, niewiele w nim widać, i nie do słuchania, bo adaptacja książki sprowadza się do porozrzucanych bez wyraźnej koncepcji zdań. To spektakl dla nikogo. Wróżę mu bardzo krótki sceniczny żywot.
