Szaleństwo bez metody
"Henryk Hamlet Hospital (H.H.H.)" w reż. Piotra Borowskiego i Dawida Żakowskiego Studium Teatralnego na Festiwalu Muzyczna Praga w Warszawie. Pisze Katarzyna K. Gardzina w Życiu Warszawy.
Spektakl "Henryk Hamlet Hospital (H.H.H.)" Studium Teatralnego z ul. Lubelskiej zgubił ciekawy pomysł w nadmiarze słów, gestów i hałasu.
Szkoda, bo scenariusz zapowiadał się interesująco. Młody Henryk, zabójca, trafia do szpitala psychiatrycznego, by tam orzeczono jego poczytalność. Bohater podaje się za słynnego tancerza i choreografa Wacława Niżyńskiego, który większość życia spędził w podobnych zakładach. Lekarz przy pomocy innych pacjentów i grupy aktorów stara się dotrzeć do pamięci Henryka, przypomnieć mu, kim jest i co naprawdę się wydarzyło.
Rzecz ukazana jest bardzo dosadnie, przez co teksty, zwłaszcza wygłaszane przez zakonnicę - przełożoną szpitala i lekarza, brzmią nieznośnie pretensjonalnie. Dużo lepiej jest, kiedy do głosu dochodzi Niżyński. Jego na chybił trafił wybranymi z "Dzienników" kwestiami posługuje się Henryk w chwilach szaleństwa. Najlepsze są sceny z czterema wariatkami, które śpiewają znane pieśni lub w niezbornych słowach wyrażają swoje tragedie.
Słowo schodzi tu jednak na dalszy plan - budulcem spektaklu w dużej mierze jest ruch czy może taniec. Henryk naśladuje skoki i piruety tancerza klasycznego, ale także pozy i gesty z choreografii Niżyńskiego - "Popołudnia Fauna" i "Święta wiosny". Ten ostatni balet jako najtrafniejszy dla wyrażenia wszechogarniającego szaleństwa i zaszczucia jednostki jest motywem przewodnim przedstawienia.
Niestety, twórcy przedstawienia - Piotr Borowski i Dawid Żakowski - sami utopili swój niebanalny pomysł w banale. Przedstawienie ma co najmniej o dwie kulminacje za dużo i o kilka tropów zanadto. Podziwiać trzeba za to aktorów Studium Teatralnego, a zwłaszcza aktorki wcielające się w postaci wariatek. Co za ekspresja i jaka kondycja!
