Artykuły

Za chwilę minie miesiąc odkąd koronawirus dotarł do Polski. Epidemia spowolniła normalne tempo życia, trzyma nas odizolowanych w domach. Jak w tej sytuacji radzą sobie zielonogórzanie? Jakie mają patenty i jak wytłumaczyć dzieciom, że nie mogą spotykać się z przyjaciółmi? Robert Czechowski, dyrektor Lubuskiego Teatru: Codziennie jestem w teatrze i pracuję - muszę być na statku jak każdy kapitan. Komu mogłem, to skróciłem czas pracy, posłałem na urlopy. W każdym dziale pracuje po jednej osobie na zmianę i jakoś sobie radzimy.

Mój największy problem związany z zakazem wychodzenia z domu, to trójka moich dzieci w wieku 8, 10 i 13 lat - ich życie wywróciło się do góry nogami, bardzo ciężko znoszą zamknięcie w czterech ścianach. Ostatnio nawet się popłakały. Nie rozumieją, dlaczego nie mogą spotykać się z przyjaciółmi. Udzieliłem im paru wykładów, przytaczając sytuację z Włoch. Nieco pomogło. Wspólnie z żoną staramy się je zaganiać do nauki, pilnować, by wcześnie wstały i wykonały najpierw swoje szkolne obowiązki.

Poza tym wciąż żyję teatrem. W nocy oglądam filmy, szukając takich, których scenariusze moglibyśmy wykorzystać w teatrze w przyszłych sezonach. Spływają propozycje od reżyserów, więc materiału nie brakuje. Szukam obrazów postapokaliptycznych, jak "Epidemia strachu" czy "Pandemia". Filmów, które opowiadają o tym, jak po tragedii zacząć swoje życie od nowa, jak zmienić myślenie. Jak odnaleźć się na nowo - patrz "Droga do szczęścia", "Jabłka Adama" czy "Bagdad Cafe". Mój umysł głównie zajmuje jednak kwestia tego, jak uratować Lubuski Teatr - przedłużająca się epidemia sprawi, że będziemy w piekielnie trudnej sytuacji. Możliwe, że straty będziemy nadrabiać przez kolejne dwa, trzy sezony.

Na razie wolnego czasu specjalnie nie miałem, ale jeśli wkrótce będzie go więcej, to pewnie nadrobię lekturę tekstów, których nagromadził się cały stos. Zawsze chętnie wrócę też do czeskich klasyków: "Śmierci pięknych saren" Pavela czy "Przygód dobrego wojaka Szwejka" Haszka, które działają na mnie kojąco.