O teatrze! (maestoso con affetto)
Muzyka jest większym objawieniem niż każda religia i filozofia"- tako rzecze Beethoven i jeśli wspomnieć "Odę do Radości", to trudno byłoby zaprzeczyć. Grudzień minął w Krakowie muzycznie - presto ed allegro vivace.
Ledwie przebrzmiały fanfary i echa trzydziestolecia twórczej mocy kompozytora wszechteatrów Stanisława R., a już ruszył festiwal jego mistrza i kolegi - autora Największych Pasji w sześćdziesięciolecie urodzin. A wkrótce potem trzeci Jubileusz - 45 lat pracy profesora Najżywszej Klasy - mistrza zakonu dyrygentów zwanego bractwem Jerzych - maestro Katlewicza który uczcił muzykę i melomanów arcypięknym wykonaniem 9-ej Symfonii przez Filharmoników i Chór Radia pod swoim kierunkiem. Trudno byłoby porównywać te wydarzenia. O "urodzinach Stanleya" R. pisałem niedawno, a o urodzinowym torcie twórcy "Raju Utraconego" napisano już wszędzie, w kraju i na świecie. Zatem jako kronikarz teatralnych kulis odnotuję tu jedynie reakcje publiczności i po trosze własne w foyer Teatru im Słowackiego. Wystawiono tam, jak wiadomo, krakowską prapremierę opery "Ubu Koenig" (w Krakowie opery śpiewa się po niemiecku, cóż Galicja-tradycja), którą widzowie-słuchacze przyjęli z podziwem i radością, oraz inscenizację teatralną do "Polskiego Requiem", którą przyjęto z zażenowaniem.
Ta ostatnia szybko też zyskała sławę jako "narodowy operyt, czyli spóźniony patos etosu". Jest to rachunek złośliwy, acz prawdziwy - oto widzowie w zdrowym pragnieniu wolności od styropianu i brązu tak właśnie kwitują teraz ów "pompatos" dla "słusznych wartości", jeśli nie staje artyzmu i smaku. Dalej zmilczę... choć to ciekawy temat w ogóle i na dziś.
Za to Father Ubu mit seine Frau Ubu pozostaną w najlepszej pamięci, zwłaszcza dzięki inscenizacji i wykonaniu. Trzeba tu przyznać, że Reżyser tej premiery nadzwyczajnie uruchomił możliwości groteskowego aktorstwa solistów i chóru, wspomagany ze wszech stron to jest z kanału, kulis i pierwszych lóż doskonałą orkiestrą. Można by sądzić, że Kraków to przede wszystkim miasto świetnych muzyków i dyrygentów..., ale nie zapominajmy o scenografach. Albowiem sukcesem "Ubu" jest też plastyka obu, przepraszam, obojga artystów, czyli firmy de Ines & Lewczuk. Szczególnie zaś kostiumy Sofii de Ines, znanej z dobrego gustu i poczucia humoru. De Ines, rzec można, staje się Idolem Profesji - a kostiumy dworu pszczelarzy to niezapomniany utwór, jak też kompozycje wojsk i dwugłowce. Publiczność potrafi docenić...
Publiczność oczekuje bowiem i pragnie rzeczy najlepszych, pięknych i porywających, o czym można było przekonać się słuchając 9-ej Symfonii. Przepełniona sala, wzruszenie i na koniec gorąca, nieskończenie długa, stojąca owacja. A że bisować 9-ej nie sposób, Mistrz batuty serdecznie przemówił dedykując nam przesłanie utworu: przyjaźń, braterstwo, miłość i wyznanie wiary. I pośród uniesienia słuchaczy taka wówczas myśl: oto nie ma żadnego kryzysu. Bywają rzeczy dobre i bywają marne - a pośród dobrych bywają najlepsze i wielkie. Muzyka jest objawieniem, i będzie nim nadal, a może i Teatr niekiedy też. Dlatego w roku 1994 życzę Państwu jako twórcom i jako odbiorcom, abyście mieli szczęście czynić rzeczy piękne i piękne otrzymywać. Nowy Rok 94 daje po temu duże szansę - wprawdzie w zodiaku chińskim to rok spod znaku Psa, ale wcale nie należy obawiać się pieskiego losu, psubratów i pracy za psie pieniądze - jest to bowiem równocześnie Rok Jowisza, zapisany w kalendarzu stuletnim jako "fortuna major". Fortuny więc życzę Wam i Sobie, czyli Powodzenia w 1994!
A poza tym Pies jest najlepszym przyjacielem Artysty, o czym wie dobrze nowy minister kultury, który od dawna opiekuje się pewnymi szczęśliwymi czworonogami. Zaś każdy Artysta to trochę Pies z kulawą nogą - z natury wolny włóczęga, ale chciałby jakiegoś, co by się o niego troszczył, Pana Mecenasa mieć...
Do Psiego Roku!
wasz J.Hau Polewka
