Francuska komedia niewinna i lekka
"Lekko nie będzie" Jean-Claude Islerta w reż. Tomasza Sapryka w Gdyńskim Centrum Kultury. Pisze Grażyna Antoniewicz w Polsce Dzienniku Bałtyckim.
Lubię komedie w teatrze, bo śmiech potrzebny jest ludziom jak powietrze. Także śmiech beztroski, bez piętnowania czy wyszydzania. Niewinny i lekki. Taka jest też farsa "Lekko nie będzie".
Żywiołowy śmiech
Wbrew pozorom farsa jest trudnym gatunkiem, wymagającym ogromnej precyzji w graniu i reżyserii. Musi być szalona, a jej celem - tak jak łaskotania - jest żywiołowy śmiech. Ta definicja byłaby jednak zbyt prosta. Trzeba jeszcze dodać błyskotliwe dialogi, spiętrzenie perypetii i wyborną grę aktorów, bo wbrew pozorom grać farsowo wcale nie jest łatwo. Wszystkie te warunki spełnia komedia "Lekko nie będzie" sprawnie wyreżyserowana przez Tomasza Sapryka.
Pozornie, historia, którą oglądamy jest banalnie prosta. Stateczny 52-letni wykładowca matematyk i rozwodnik Eduard romansuje z 20-letnią studentka Sarą.
Wąsaty lekkoduch
Była żona Marion - w tej roli świetna Małgorzata Sadowska ma młodszego narzeczonego, a córka Julie (Natalia Smagacka) starszego chłopaka - wąsatego "artystę" lekkoducha, bez kasy - w tej roli Sambor Czarnota.
Akcja biegnie wartko, pełna szalonych zdarzeń. Jak to w farsie bywa, nieoczekiwane wizyty powodują nieporozumienia i zaskakujące komplikacje. Eduardo ukrywa swój związek z Sarą, bowiem zdaje sobie sprawę ze zbyt dużej różnicy wieku, mówi: Pewnego dnia kobiety przestają się za nami oglądać! Mówią per Pan, ustępują miejsca w autobusie.
Czy Eduardo zaakceptuje młodszego partnera byłej żony i starszego chłopaka córki? Nie zdradzę, jak kończy się ta farsa. Wystarczy wybrać się do Gdyńskiego Centrum Kultury.
Pomysłową scenografię z widokiem na dachy Paryża zaprojektował Witold Stefaniak, a udane kostiumy Małgorzata Zwolińska. Zakończenie tej zwariowanej farsy z pewnością zaskoczy widzów.
