Celińska porwała publiczność
W każdym gatunku Celińska była wiarygodna, prawdziwa - dysponuje bowiem prócz warsztatu aktorskiego wielkim, silnym, naturalnie postawionym głosem, którym swobodnie operuje, do perfekcji dopracowaną dykcją, opanowaniem rozmaitych stylów muzycznych oraz ogromnym poczuciem humoru o recitalu Stanisławy Celińskiej "Uśmiechnij się" prezentowanego w ramach Ogólnopolskiego Festiwalu Ogrody Frascati w Parku im. Rydza-Śmigłego w Warszawie pisze Anna Sobańska-Markowska w portalu TVP.
Recital Stanisławy Celińskiej "Uśmiechnij się" porwał publiczność Muzycznych Ogrodów Frascati, imprezy (...) organizowanej wiosną i latem wedle pomysłu Andrzeja Tadeusza Kijowskiego. Znakomita aktorka teatralna i filmowa wykonała piosenki polskie, a także cygańskie, francuskie, rosyjskie i amerykańskie w bardzo dobrych przekładach i niebanalnej interpretacji.
Przypomniana prawie na początku wieczoru piosenka "Ptakom podobni", za której wykonanie 37 lat temu Stanisława Celińska została nagrodzona na festiwalu w Opolu, jest artystyczną wizytówką śpiewającej aktorki. Od tamtego czasu wiele się wydarzyło w życiu Polaków, wielu opuściło kraj - opowiada podczas występu w Ogrodach Celińska. Ona sama nie ma takich planów, nie zamierza wyfrunąć z rodzinnego gniazda niczym ptak i o tym właśnie teraz, po latach śpiewa utwór Orłowa i Ścisłowskiego.
Sentymentalnym powrotem do młodości są również w recitalu całkowicie odmienne w charakterze piosenki francuskie, choćby "Czas wiśni" wykonywany niegdyś przez Piotra Loretza, pochodzący z wieczoru dyplomowego w warszawskiej PWST. Prawdziwymi perełkami okazały się pieśni Ronsarda z muzyką Tomasza Bajerskiego, pełne refleksji, gorzkiej zadumy nad światem, poetyckiej melancholii i poświęcone oczywiście - jak na piosenki francuskie przystało - miłości.
Z takimi utworami Celińska zestawiła dla kontrastu piosenki więcej niż frywolne, w których wszakże nie padło żadne nieprzystojne słowo, a rzeczy, których dotyczyły, nie zostały do końca nazwane. Nie mógł zatem zorientować się w przedmiocie żartów mały chłopiec, który nieskrępowany wszedł sobie z ogródkowej widowni na scenę, gdzie poproszony przez artystkę zasiadł wraz z nią przy stoliku.
W programie recitalu znalazły się też piosenki Bułata Okudżawy, bo przecież Celińska jest cenioną ich interpretatorką. Brawurowo wykonała na przykład "Majstra Griszę" w przekładzie Wiktora Woroszylskiego, o który to utwór prosiła zresztą publiczność.
Celińska nie dopuściła do biernego słuchania jej występu. Zgodnie z ideą Muzycznych Ogrodów Frascati artystka zaproponowała widzom naukę kilku piosenek, próbując w ten sposób wskrzesić tradycję wspólnego śpiewania. Publiczność chętnie temu przyklasnęła. Na pierwszy ogień poszedł przezabawny "Pasztecik" napisany na modłę przepisu przez kucharza, jak zapewniła Celińska. Goście uczyli się pilnie tekstów i melodii. Wspierał ich dyrektor Andrzej Tadeusz Kijowski, który pięknym barytonem śpiewał z widowni - jako gospodarz imprezy też miał mikrofon - wykazując się gruntowną znajomością niektórych pozycji.
W scenicznych miniaturach aktorka demonstrowała na przemian piosenki charakterystyczne, liryczne i dramatyczne, śmieszne i smutne, dobrotliwe w wymowie i zabarwione ironią bądź szyderstwem.
W każdym gatunku Celińska była wiarygodna, prawdziwa - dysponuje bowiem prócz warsztatu aktorskiego wielkim, silnym, naturalnie postawionym głosem, którym swobodnie operuje, do perfekcji dopracowaną dykcją, opanowaniem rozmaitych stylów muzycznych oraz ogromnym poczuciem humoru. Nic dziwnego, że z tak wszechstronnym, trudnym repertuarem jest chętnie słuchana i w Polsce, i za granicą.
Stanisława Celińska ma w sobie dużo ciepła, potrafi nawiązywać kontakt ze słuchaczami, dowcipnie i niewymuszenie dialoguje też ze swoją akompaniatorką Małgorzatą Piszek oraz obsługą techniczną.
