Z Teatru
Wystawił na benefis p. Heleny Arkawinówny dram at psychologiczny w 6 obrazach Teobalda Ciccogniego ,,Żywy posąg". Sztuka posiada dużo sensu o wysokiem napięciu dramatycznem, a oparta na ciekawym pomyśle budzi zainteresowanie, jednocześnie zaś daje szerokie pole do popisu artystce, tytułową grającej rolę. Musi ona przedstawić dwa typy idealnej, nawskroś szlachetnej kochanki w pierwszym akcie, która ginie w kwiecie wieku - i wyrafinowanej kokietki, dziewczyny bez serca w następnych aktach. Ta "dziewczyna z lodu" taje jednak pod wpływem miłości. Gdy hr. Paolo, znajdując w niej dziwne podopieństwo do Marji, umarłej kochanki, zaczyna się nią zajmować, jak "żywym posągiem", na który tylko patrzeć chce, by mu przypominał tamtą, nazawsze straconą -Noemi powoli zatraca swój dawny sposób zachowania, lekkość i płochość, rozmiłowuje się
w obojętnym dla niej hr. Paolo, a dusza jej w ogniu miłości oczyszcza się i dawnych skaz pozbywa. I -wszystko się kończy dobrze: hr. Paolo pozna, że Noemi kocha go naprawdę i gdy powróci z ostatniej wędrówki, odnajdzie utracone szczęście w związku z "żywym posągiem" drogiej zmarłej, a Noemi, którą ból przeobraził, będzie wierną do końca temu jedynemu, który ją kochać nauczył.
P. Arkawinówna trudną rolę Marji i Noemi Keller wykonała bardzo starannie, chwilami wznosząc się w grze swojej do wysokiego artyzmę. Dużo sentymentu i szlachetnej dystynkcji miał p. Tatarkiewicz. Z pozostałych wykonawców wyróżnić należy p.p.: Kęckiego, Popławskiego, Przystańskiego, Ryszkowskiego w rolach większych, Role kobiece - nikle i drobne - dobrze były odtworzone przez pp.: Gzylewską, Bystrzyńską, Halnicką, Kawińską i Płonowską.
Wystawa sztuki i reżyserja staranna. Benefisantkę, która potrafiła sobie zdobyć ogólną sympatję, przyjmowano burzliwemi owacjami i obdarzano mnóstwem kwiatów.
