Tessa
Na czym polega wdzięk i urok tej niezwykłej sztuki? Nie dzieje się tam nic ważnego. Treścią jest dość banalne przeciwstawienie temperamentu artysty pustym formom życia burżuazji. Kompozytor Lewis Dodd jest dobrze znanym i niezbyt przekonywającym artystą z powieści angielskich. O pięknie tej sztuki nie decyduje historia miłości Tessy ani dramat Flory Churchill. Zachwyca nas atmosfera świeżości, czaruje nas delikatność i wzrusza dowcip autora. Pod pozorną treścią "Tesst" jest istotny sens, jest prawdziwy temat pasjonujący widza jż od pierwszych scen tej historii o klanie Sangerów.
Tym tematem jest - patrjotyzm. Prawdziwy niezakłamany, autentyczny patrjotyzm środowiska. Świat dzieli się na Sangerów i na ludzi zwykłych Jesteśmy całem sercem z nieoswojonymi Sangerami, jesteśmy w rodzinie, smakuje nam ich dowcip, wlot chwytamy każdą aluzję, wszystkie reakcje uczuciowe są nam bliskie, znajome, wydawaćby się mogło, jeszcze z lat dziecinnych. Lewis Dodd jest przbyszem w rodzinie Sangerów, ale już nigdy nie potrafi się wyrwać spod czaru tego świata. Sangerów nie wytworzy żaden ustrój, nie dadzą się sfabrykować sztucznie. Spotyka się ich raz tylko w życiu i zostaje się im wiernym do śmierci. Autor nazywa Tessę, "wierną nimfą". Ale prawdziwą wierność reprezentuje Lewis. Mimo zdrady, mimo odejścia, nie może się wyrzec przynaleźności do klanu Sangerów. Lewis kocha nietylko Tessę. Kocha Tony i Paulinę, małego Sebastjana i służącego Roberta. Kocha świat, do którego musi wrócić. Historja jego miłości i wierności opowiedziana jest pięknie i wzruszająco.
Nie wiem, ile w tej sztuce jest z Margaret Kennedy, ale wydaje mi się, że wdzięk i dowcip, którym podbija nas rodzina Sangerów, przypisać należy znakomitej sztuce pisarskiej Giraudoux.
Gorące pochwały należą się Węgierce za świetne dopracowanie reżyserskie sztuki. Dawno już nie widzieliśmy przedstawienia tak udanego. Znać, że reżyser potrafił wytworzyć nastrój rzetelnej pracy i obudzić zapał młodych wykonawców. Należałoby powtórzyć cały afisz i opatrzeć każde nazwisko pochlebnym komentarzem. Nie można jednak nie wymienić nowego w teatrze nazwiska Stanisławy Stępniówny, której debjut budzi najlepsze nadzieje.
Dekoracje Węgierkowej i przekład Rylskiej poprawne.
