Nowe w starym pałacu
Papierową konstrukcją, na wpół atrapą okazał się pałac, gdzie toczy się akcja scenicznego żartu Macieja Wojtyszki "Żelazna konstrukcja". Tekst jednak ani na chwilę nie szeleści papierem, choć wiele w nim cytatów z wieszczów i... gazet codziennych. A dekoracja wywołuje prawdziwe salwy śmiechu.
Wojtyszko z nieomylnym słuchem utkał swoją farsę z codziennych obserwacji polskiego pędu do biznesu. A że najlepiej zna swoje środowisko, głównymi bohaterami uczynił scenarzystów i innych przedstawicieli świata kultury, zaś ich partnerami rolników prących ku nowemu.
Oto para polskich scenarzystów wygrywa konkurs w USA. Do Polski przybywają wysłannicy amerykańskiego producenta, a gospodarze wpadają na pomysł, aby przyjąć ich w starym pałacu. Tak to się zaczyna i okazuje się doskonałą sprężyną akcji, skrzącej się dowcipem, a czasem przyprawionej goryczą.
Aktorzy pod batutą autora grają jak z nut, od pierwszej do najmniejszej roli. Dobrze czują tę swojską, tym razem kapitalistyczną, poleczkę. W roli byłej właścicielki pałacu doskonała jest Wiesława Mazurkiewicz, a jej zaoceanicznego wielbiciela z ciepłem i dowcipem gra Franciszek Pieczka. Towarzyszy mu młodszy, pełen wigoru partner, Cezary Żak. Kipi energią "grupa wieśniacza": Monika Sołubianka jako właścicielka hoteliku z tzw. pretensjami, Edyta Olszówka jako nieufna panna młoda, Sylwester Maciejowski, przemyślny wójt i Rafał Królikowski - jego słabujący na refleksie zięć. Inteligenci też niezgorsi - błądzący w chmurach scenarzysta Jerzego Zelnika, zaradna małżonka Katarzyny Skrzyneckiej i trzy feministki: energiczna pani mecenas Marii Robaszkiewicz, szalona dekoratorka wnętrz Grażyny Marzec oraz metafizyczna poetka i pośredniczka nieruchomości w jednej osobie Darii Trafankowskiej.
Koniecznie idźcie państwo do Powszechnego - dwie godziny gwarantowanej zabawy, a potem drugie tyle do pomyślenia. No cóż, żelazna konstrukcja.
