Zołzy na pogrzebie
Pojedynek osobowości, pełnokrwiste postaci i prawda na scenie - sztuka Shelagh Stephenson wiele obiecuje, a reżyser Agnieszka Glińska, spełnia obietnice. "Pamięć wody" to tragikomiczna opowieść o spotkaniu trzech sióstr w przeddzień pogrzebu matki. Teatr jaki lubimy: psychologiczny, z zabawnymi dialogami. Pole do popisu dla aktorek. Tym bardziej, że rozrachunek ze wspólną przeszłością zamienia się w wojnę o wspomnienia. To, co pamiętamy, wcale nie musi być prawdą
Rozmowa z Jolantą Fraszyńską Katherine
MC:"Pamięć wody" kojarzy się z "Trzema siostrami" Czechowa... JF: Tej sztuce niepotrzebne są etykietki. To nowoczesny teatr, bliski filmowi. Gramy jak przed kamerą. Widz jest blisko i podgląda - rodzinę za zamkniętymi drzwiami, prawdziwe życie oglądane przez dziurkę od klucza.
MC: Na afiszu są niemal same kobiety...
JF: Sztuka jest o "niefajnych kobietach i fajnych facetach", jak mówi przewrotnie reżyser Agnieszka Glińska. Są tragiczne i komiczne, wielobarwne i ludzkie. Bywają nawet zołzowate... Można je jednocześnie lubić i nienawidzić. Jak ja moją Katherine.
MC: Lubi ją pani czy nienawidzi?
JF: Lubię, bo jest prawdziwa, niczego nie udaje. Jest najmłodsza, ma problemy z facetami.Nie chce kompromisu, na jaki zgodziły się już starsze siostry Ma zachwiane poczucie , własnej wartości, chodzi do psychoanalityka, rekompensuje niespełnione nadzieje zakupami. To zagubiony kopciuszek, tak bliski każdej z nas...
