"Kościuszko pod Racławicami"
Wczoraj na przedstawieniu "Kościuszko pod Racławicami", teatr był tak samo szczelnie zapełniony jak w niedzielę. Zauważyliśmy, że na galeryi i na parterze znajdowało się kilkunastu włościan. Przedstawienie wypadło świetnie, a utwór coraz większe zyskuje uznanie. Zdając wczoraj sprawę z ogólnej charakterystyki sztuki, pominęliśmy wiele szczegółów, które są jej ozdobą. I tak w jednym z obrazów przybywa lirnik z Krakowa, który opowiada scenę przysięgi. Autor wprowadził to nader szczęśliwie opowiadanie Lenartowicza o Kościuszce. Rzecz tę doskonale deklamował wczoraj p. Stępowski, który grał rolę lirnika. W całym toku akcyi, autor, równie jak to czynił Kościuszko odłączył starannie prądy rewolucyjne francuskie, które dochodziły także do Polski, od myśli, która natchnęła wojnę kościuszkowską.
To też kiedy Dzianotty radca miejski i demagog przemawia w duchu jakobinów francuskich, Głowacki daje mu wyborną i od serca odprawę zaczynającą się od słów "My nie we Francyi". Ustęp ten jest jeden z najpiękniejszych w sztuce a p. Werner doskonale go wygłasza z całą siłą przekonania i zdrowego, chłopskiego rozsądku. Nie mniej pięknemi są słowa Kościuszki, który gromi wszelkie zachcianki zemsty na swoich, a uczucia jego i zapatrywania znajdują najwyższy wyraz w ostatniej scenie i w przemówieniu do Głowackiego w chwili, w której go nobilituje. "Bóg z nami" kończy Kościuszko, który wcale nie jest upojony zwycięstwem pod Racławicami, lecz przejęty jest poczuciem obowiązku i nadzieją że myśl jego obudzenia uczucia narodowego w narodzie wiejskim nie zaginie, że rzucone ziarno zejdzie kiedyś.
"Bóg z nami" w tem trudnem a wielkiem dziele zdaje się mówić Kościuszko. Nader szczęśliwie wtrącone są także różne piosenki o Kościuszce w toku działania.
Dziś znowu ponowiło się oblężenie teatru. Pareset osób oczekiwało z rana na otwarcie drzwi gmachu teatralnego.
