Artykuły

Na zakończenie przeglądu teatr katowicki zaprezentował graną już od kilku tygodni na Małej Scenie bardzo właściwą "małą formę", czyli przeróbkę sceniczną fragmentów trzech utworów Tomasza Manna, ujętych pod wspólnym tytułem "Nie ma pojednania" (opracowanie sceniczne i realizacja - Romany Próchnickiej, zaś adaptacja Ewy Otwinowskiej).

Spektakl składa się z trzech części. W pierwszej, dotyczącej fragmentu opowieści "Józef i jego bracia", sprawa odnosi się do słynnego biblijnego, choć niedoszłego do skutku romansu między Putyfarą (zwaną tutaj Eni), a Józefem. No i dlaczego tak postępowała Putyfara, a dlaczego inaczej Józef. W drugiej części, dotyczącej powieści pt. "Przygody hochsztaplera Feliksa Krulla" mamy do czynienia z romansem innego rodzaju, a to romansem między alfonsowatym Armandem, a poszukiwaczką "prostych" przygód erotycznych, Dianą. W trzeciej natomiast, czyli w fragmencie wziętej z "Czarodziejskiej Góry" finezyjną grę miłosną prowadzą między sobą Hans i Klaudia.

Aktorzy we wszystkich trzech częściach są ci sami. Mało tego. Prowadzą jeszcze narrację. Mają więc razem do pokonania duże trudności, choćby natury warsztatowej. Każda bowiem z kobiecych, czy męskich postaci jest przecież inna, i to nieraz różniąca się diametralnie od poprzedniej.

Należy więc z dużą satysfakcją stwierdzić, że oboje wykonawców - Zofia Wicińska i Jerzy Rogowski spełnili swoje zadanie "summa cum laude", i dali prawdziwy koncert dobrej kulturalnej i bardzo interesującej gry aktorskiej. Podobała się. również powszechnie umiejętnie dostosowana do każdej części scenografia Wiesława Langego.

Wybór muzyki i "układ gestu" (jest to nowe określenie na oznaczenie pewnych ewolucji typu tanecznego, określenie zresztą nieco pozerskie) - Ludmiły Dąbrowskiej. Jak z tego wynika całością wystawienia sztuki (z wyjątkiem scenografii) zajęły się same panie.