Artykuły

- Jeśli nasz spektakl jest polityczny, to w tym sensie, że jest refleksją przeciętnego człowieka, który siedzi pomiędzy frakcjami, a pociski słów i zdarzeń świszczą mu nad głową - rozmowa o "Chłopcach z Placu Broni" z reżyserem Konradem Dworakowskim w Gazecie Wyborczej - Łódź.

W niedzielę w Teatrze Pinokio premiera "Chłopców z Placu Broni" w reżyserii Konrada Dworakowskiego.

Izabella Adamczewska: Kiedy przeczytałam opis "Chłopców z Placu Broni" w pana reżyserii, zdziwiłam się, że ministerstwo dofinansowało spektakl.

Konrad Dworakowski: Dlaczego? Przecież robimy przedstawienie o sprawach, które obecne ministerstwo bardzo interesują.

To nie jest przedstawienie polityczne?

- Nie. "Chłopcy z Placu Broni" są o konflikcie i stawaniu po stronie jakiejś zbiorowości, o wyznawaniu określonych ideałów i barw. Ten konflikt rozpatrujemy na wielu poziomach, na przykład lokalnym: Łódź podzielona jest pomiędzy dwa kluby, ich kibiców i zwolenników. Przedstawiamy dwie zwalczające się opcje, ale nikogo nie oceniamy, nie atakujemy. Jeśli nasz spektakl jest polityczny, to w tym sensie, że jest refleksją przeciętnego człowieka, który siedzi pomiędzy frakcjami, a pociski słów i zdarzeń świszczą mu nad głową. Ktoś ciągle każe mu być po czyjejś stronie i z kimś walczyć, a on nie do końca tego chce.

Odwołanie do Widzewa i ŁKS-u pojawi się w spektaklu tylko w scenografii?

- To nie jest nawiązanie wyrażone wprost. Nie identyfikujemy dwóch skonfliktowanych ze sobą drużyn z konkretnymi zespołami. Mówimy raczej o zasadzie funkcjonowania w jednym miejscu dwóch różnych opcji, dwóch różnych drużyn - białych i czerwonych. Oba łódzkie zespoły piłkarskie używają tych samych kolorów. Zauważył to Jakub Stępień Hakobo, przygotowując tkaninę, która inspirowała nas zarówno w sferze wizualnej, jak i znaczeniowej. Odwrócenie barw to sugestia, którą podjęliśmy jako pytania. Czy kolor naprawdę wiele zmienia? Dla odbiorcy pozostaje niezrozumiałym komunikatem. Co ten kolor dla nas znaczy? Do czego nas zobowiązuje, a do czego zmusza?