Wysoki poziom adrenaliny
- Nie wiem jeszcze czy zajmę się dramaturgią. Ostatnio pisałam sztukę dla TR Warszawa. Ciągle narzekałam, że nie umiem pisać dramatów, ale usłyszałam, że to mają być dialogi - mówi DOROTA MASŁOWSKA, autorka m.in. "Pawia królowej".
Pisząc, świadomie tworzysz materiał dla teatru?
- Kiedy piszę, posługuję się wewnętrznym instynktem słuchowym, ciągle sprawdzam, jak zdanie brzmi. Z tego być może wynikł teatralno-muzyczny aspekt mojej prozy. Ale szczerze mówiąc, kompletnie nie byłam zainteresowana teatrem, bo na mnie średnio działał.
Zgoda na adaptację to zgoda na ingerencję w opowiadaną przez ciebie historię.
- Z "Pawia..." trudno coś wykreślać - ma bardzo zwartą strukturę. Jeśli wytniesz dwa zdania, wszystko inne się zawala. Spektakl Łukasza Kosa jest długi i męczący - ja sama, widząc go pierwszy raz, po dwóch godzinach miałam poczucie, że zwariowałam, że to jakaś paranoja! Ale to jest wspaniałe, kiedy coś jest w stanie tak cię mentalnie wytrącić z równowagi. Z kolei Jacek mocno ingerował, częściowo zdemontował rymy. Według mnie uszedł trochę prąd z tego tekstu.
Zamierzasz zająć się dramaturgią?
- Nie wiem jeszcze. Ostatnio pisałam sztukę dla TR Warszawa. Ciągle narzekałam, że nie umiem pisać dramatów, ale usłyszałam, że to mają być dialogi. Rozpracowywałam to jak puzzle z pięciu tysięcy kawałków, mając przy tym dużą frajdę - i wysoki poziom adrenaliny.
Sama siebie umieszczasz w swoich książkach, "wystąpiłaś" w spektaklu Papisa, dystansujesz się od swojej twórczości, jednocześnie ciągle o niej mówiąc. Po co to wszystko?
- Gdybym chciała się promować, poszłabym z rodziną na sesję do "Vivy", żeby udokumentować naszą urodę i szczęście. Dwa dni przed premierą "Pawia" Jacek Papis poprosił, żebyśmy nakręcili jakiś filmik. Na przykład, jak gotuję wodę na ziemniaki. Lubię wykrzywiać swój wizerunek medialny, bo ciągle nie mogę zrozumieć, że go w ogóle posiadam.
