Artykuły

Włodzimierz Neubart na blogu Chochlik kulturalny stworzył ranking aktorów teatralnych 2016 roku.

Tego typu rankingi to zawsze swego rodzaju subiektywne targowisko próżności. Ponieważ to jednak sztuka i nie ocenia się, kto był pół metra przed innymi, każdego, kto pojawia się w moim rankingu, wypada potraktować jako odrębne artystyczne zjawisko. To nie wyścig, dlatego aktorzy pojawiają się alfabetycznie. Zdziwić może pewnie brak pewnych nazwisk. Nie wszystkich w tym roku widziałem. Niektórzy nie zapisali się w pamięci jakoś specjalnie. Byli też tacy, których podziwiałem wyłącznie w rolach sprzed lat, stąd ich nieobecność. Planowałem ocenić stu aktorów. Nie udało się - jest ich dokładnie stu dziewiętnastu, a i tak nie wiem, czy kilku jeszcze nie trzeba będzie dopisać.

W niniejszym rankingu przyjmuję następujące symbole:

wielki zawsze

zwyżka formy

spadek formy

trzyma poziom

niewiadoma

nadzieja

Zatem - Chochlikowy ranking akorów teatralnych 2016 roku czas zacząć:

Bilguun Ariunbaatar [nieklasyfikowany]

Mam nadzieję, że przygoda z teatrem w "Udając ofiarę" w Och-Teatrze, będzie zarazem jego ostatnią Szkoda widzów.

***

Piotr Bajtlik [zwyżka formy]

Na wznoszącej. W brawurowym "Ukraińskim Dekameronie" w Teatrze Polskim w Warszawie gra wymiennie dwie postaci: Filozofa i Popa. Obie jak najbardziej interesująco. Do tego nieźle śpiewa.

***

Mirosław Baka [wielkie zawsze]

Za rolę Karola w "Seksie dla opornych" i "Raju dla opornych" (koprodukcje Teatru Polonia i Teatru Wybrzeże w Gdańsku) jestem jego fanem dożywotnio. Tworzy z Dorotą Kolak idealny duet sceniczny. Oboje dostali zresztą w 2016 r. nagrodę miesięcznika "Teatr" za najlepsze kreacje w "Kto się boi Virginii Woolf" Teatru Wybrzeże.

***

Mateusz Banasiuk [nadzieja]

W "Hotelu Westminster" w Teatrze Komedia kreacją aktora, który nie cofnie się przed niczym, żeby zdobyć rolę, pokazuje, że potrafi zagrać dobrze komedię bez zbędnej fanfaronady. Jestem na tak!

***

Artur Barciś [trzyma poziom]

Aktor, który w "Mayday" i "Mayday 2" w Och-Teatrze udowadnia od lat, że w komedii jest po prostu znakomity. Mnie urzekł przede wszystkim jednak rolą pracownika banku w "Kasta la vista" w Teatrze Ateneum (spektakl ma już swoje lata). Nieoczywista rola, zagrana tak, by bawić, chociaż aktor nawet się na scenie nie uśmiecha. Brawo.

***

Michał Barczak [nadzieja]

Z powodzeniem zagrał w dwóch premierach w Teatrze im. Witkiewicza w Zakopanem. Warszawa zachwyciła się jego Bezprzykładnie Pięknym w "Nosie" w Och-Teatrze. Jak tak dalej pójdzie, będzie bardzo dobrze.

***

Marcin Bartnikowski [zwyżka formy]

Jeden z filarów Teatru Malabar Hotel. Wypracował swój własny aktorski styl. Jest świetny w "Mistrzu i Małgorzacie", niezły w "Don Juanie", kilka dni temu raz jeszcze dał popis swojego inteligentnego grania w "Tutli -Putli. Kto jest dziki?"- spektaklu będącym koprodukcją Malabaru i Teatru Dramatycznego.

***

Waldemar Barwiński [trzyma poziom]

Każdym kolejnym występem aktor Teatru Dramatycznego ujawnia, jak bardzo się rozwija. W tym roku "Cabaret" i "Wizytę starszej pani" może zapisać jako dwa swoje sukcesy. Nawet mniejszą rolę potrafi przenieść na pierwszy plan. To jednak, co pokazał w "Obrzydliwcach" nazwać można wielką kreacją. Dodatkowy plus za Abrama z "Naszej klasy" i Lamkę w świetnym "Wzrusz moje serce".

***

Marcin Bikowski [zwyżka formy]

Również kręgosłup Teatru Malabar Hotel. Zawsze szelmowski, zawsze niesłychanie plastyczny. Potrafi z głosem wyczyniać istne cuda. Przygotowuje lalki do własnych spektakli. W "Tutli-Putli. Kto jest dziki?" gra Witkacego. Znakomicie zresztą. W 2016 r. zagrał (a także przygotował lalki, scenografię i kostiumy) w "Czarodziejskiej górze" w Białostockim Teatrze Lalek.

***

Andrzej Blumenfeld [zwyżka formy]

Jest go w teatrze stanowczo za mało. Ma głos, ma osobowość i warsztat. W tym roku błysnął rolą Proboszcza w "Wizycie starszej pani". Już niedługo mam nadzieję zobaczyć go raz jeszcze w "Pożegnaniach" w Teatrze Narodowym.

***

Przemysław Bluszcz [zwyżka formy]

Fantastyczny Kat w "Mary Stuart" w Teatrze Ateneum. W tym roku naprawdę ciekawe role stworzył w "Księżycowym chłopcu" (koprodukcja Studia Teatralnego Koło i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego), gdzie świetnie nakreślił aż trzy postaci (Pradonet/ Voussois/ Posidon) oraz w "Triatlonie" w Teatrze Ochoty, gdzie wraz z Anną Sroką - Hryń zagrali widowiskowy duet w ciemnościach). Udanie występuje także w "Czarodziejskiej górze" w Teatrze Syrena (jako doktor Behrens) i w "Diabelskim młynie" w Teatrze Mazowieckim.

***

Tomasz Błasiak [zwyżka formy]

Zwróciłem na niego uwagę już w "Thermidorze"w Teatrze Polskim (grał Fouche`a). W 2016 r. w "Ukraińskim Dekameronie" sportretował idealnie Petra i Sąsiada. Tak trzymać!

***

Jarosław Boberek [trzyma poziom]

Znamy go z dubbingu, z seriali W teatrze wyjątkowo dobrze dobiera repertuar. W "Nosie" granym w Och-Teatrze spod fantastycznej charakteryzacji pot kapie z niego szklankami. Monolog, jak tam wygłasza, wart jest każdego poświęcenia! Wspaniały! Pod koniec roku udana premiera w Teatrze Młyn, gdzie zagrał perfidnego Wójta w "Maska(radzie) gminy)".

***

Bartłomiej Bobrowski [zwyżka formy]

Czekam wciąż, aż zobaczę go w dużej roli. W tym roku był Werbownikiem w "Matce Courage i jej dzieciach" (ale ten spektakl wolałbym zapomnieć), grał też Frejenda, Pelikana i Duszę w "Dziadach" (oba spektakle w Teatrze Narodowym). Tutaj było już bez zarzutu. Olśnienie przyszło w "Księżycowym chłopcu", którego oglądałem w Teatrze Soho. Jego Kruja-Bej był po prostu zjawiskowy.

***

Jerzy Bończak [zwyżka formy]

Wyrazisty nawet na drugim planie, jak choćby w granym w Teatrze Komedia "Hotelu Westminster". Doskonale wie, jaką minę zrobić i jak pracować głosem, żeby osiągnąć najlepszy efekt.

***

Marcin Bosak [zwyżka formy]

Niezły aktor, któremu kino i teatr wciąż nie mają do zaoferowania ról na miarę talentu. W 2016 r. zagrał ciekawą rolę Marcina w "Wiośnie" (Teatr Studio) - jednego z braci, który dusi w sobie traumę życia. Był świetny. W niewielkiej roli w granej od 2009 okazjonalnie "Personie. Marilyn" błysnął nie tylko ciałem, ale wrażliwością i ogromnym skupieniem. Chcę więcej!

***

Stanisław Brudny [trzyma poziom]

Ma osiemdziesiąt siedem lat i wciąż ogromną przyjemność występowania. W "Wiośnie" w Teatrze Studio zachwycał dykcją, natomiast w "Chłopcach" granych w Teatrze Polonia - stworzył prawdziwe studium człowieka, który mimo lat czuje, że jeszcze wszystko może. Gdyby tak wszyscy aktorzy mieli taki warsztat

***

Tomasz Brzostek [niewiadoma]

Chociaż w "Ukraińskim Dekameronie" (Teatr Polski) gra przyzwoicie, trudno nie oceniać go przez pryzmat litrów śliny, którą strzela na kilka metrów przy każdym wypowiadanym słowie. Trzeba coś z tym zrobić, dla dobra widzów i aktorów.

***

Tomasz Budyta [zwyżka formy]

W 2016 r. wkroczył udaną rolą Ernsta Ludwiga w "Cabarecie". W Teatrze Dramatycznym zagrał też bardzo dobrze Pianę w "Miarce za Miarkę" Szekspira i dwie postaci w "Wizycie starszej pani".

***

Paweł Burczyk [zwyżka formy]

Nie widziałem go w niczym nowym, mimo to doceniam szczególnie. Zagrał bardzo dobrze szereg ról w kameralnej "Wierze Gran" i całkiem przyjemnie w "Miłości i polityce" w Teatrze Kamienica.

***

Paweł Ciołkosz [zwyżka formy]

Uwielbiam! To, co robi w spektaklu "Matki i synowie", określić można mianem partnerowania wielkiej Krystynie Jandzie. Być z nią na jednej scenie i nie dać się zepchnąć do narożnika to naprawdę osiągnięcie. Równie dobry jest w "Pocztówkach z Europy" w Och-Teatrze. Tylko pogratulować!

***

Wojciech Chorąży [zwyżka formy]

Z powodzeniem gra jednego z uczestników korporacyjnej walki o stołek w granej już niemal dziesięć lat "Metodzie" w Teatrze Polonia. W "Na czworakach" także ma dobre momenty. Kierunek dobry. Mam nadzieję, że w tym roku trafi mu się dużą rola.

***

Andrzej Chyra [trzyma poziom]

Polski teatr czeka na jego nowe role. W 2016 r. widziałem go tylko w mającej już piętnaście lat "Uroczystości" w TR Warszawa. Zagrał, jak na siebie przystało, bardzo dobrze.

***

Maciej Cymorek [nadzieja]

Właśnie kończy Akademię Teatralną w Warszawie. Niski głos, którym młody aktor wygrywa wiele scen, w których teoretycznie to ktoś inny powinien błyszczeć. Widziałem go jako Beppe w "Awanturze w Chioggi", Stiepana w "Barbarzyńcach", Lekarza/Żołnierza/Prezentera/Kuriera w "Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie" oraz w "#walceoogień", ale ten spektakl wymazuję z pamięci W granym w Teatrze Ochoty "Triatlonie" nad wyraz dobrze partneruje Januszowi R. Nowickiemu. Trzymam kciuki.

***

Piotr Cyrwus [zwyżka formy]

Jego teatralny wizerunek bardzo różni się od tego, co znają miłośnicy telewizyjnych seriali. Cyrwus może zadziwić dojrzałością. Dobrze wypada w rolach dramatycznych. W 2016 r. wystąpił m.in. w krzykliwej roli w "Szkoda, że jest nierządnicą", wolę go chyba jednak w bardziej klasycznym repertuarze.

***

Michał Czachor [niewiadoma]

Dobry aktor, którego jednak bardziej zapamiętamy z tego, że rozbiera się na scenie, niż z tego, jak zagrał. Od pewnego czasu powiela schematy, co źle wróży rozwojowi kariery. Niezły jeszcze w "Juliuszu Cezarze", utonął w banale w "Każdy dostanie to, w co wierzy" (oba spektakle w Teatrze Powszechnym). Demonstrując się w całej okazałości w "Szczurach" sprowokował dyskusję, czy słynne "wtrącanie się" Teatru Powszechnego wyraża się czymś więcej niż przyrodzeniem znakomitego aktora (czy też znakomitym przyrodzeniem aktora - odpowiednie skreślić).

***

Andrzej Deskur [zwyżka formy]

Pozytywnie zaskoczył mnie rolą sekretarza wiceministra w premierowym spektaklu Teatru Komedia pt. "Hotel Westminster". Nie szarżuje, a jest szczerze zabawny.

***

Krzysztof Dracz [zwyżka formy]

Rolą George'a przypomina, jak wiele jest wart. Dracz daje swojemu bohaterowi coś, co sprawia, że dzielnie mu kibicujemy. Jego złość, wręcz toksyczna podłość, podszyte są miłością. Aktor balansuje konwencjami i wygrywa, bo jego bohater jest prawdziwy.

***

Mariusz Drężek [nadzieja]

Wypada pochwalić Drężka za naprawdę udaną kreację w "Obrzydliwcach" w Teatrze Dramatycznym. Szkoda, że aktor gra czasami bardzo manierycznie. Choć więc potrafi być znakomity ("BENT", "Nasza klasa", w której miał jeden taki spektakl, w którym mnie zniszczył emocjonalnie), udane role przeplata znacznie słabszymi ("Absolwent"). W 2016 r. dał się jeszcze zauważyć choćby w rolach kilku małżonków w "Wizycie starszej pani". Wypadł tak sobie.

***

Rafał Drozd [zwyżka formy]

Nad wyraz udanie zagrał Jamie'ego w premierowym spektaklu Teatru Roma "5 ostatnich lat". Męski, wyrazisty, dobrze śpiewa. Trzyma to przedstawienie na swoich barkach. Brawo!

***

Piotr Duda [zwyżka formy]

Coś niesamowitego. W kameralnym spektaklu "Noc Helvera" Teatru Druga Strefa zagrał brawurowo postać opóźnionego umysłowo chłopca w ciele mężczyzny, który zafascynowany widowiskowością faszyzmu, wciela go w życie. Mam nadzieję zobaczyć aktora także w innym repertuarze.

***

Adam Ferency [trzyma poziom]

Owszem, aktor trzyma poziom, w tym roku dobrze zagrał w "Wizycie starszej pani" postać Alfreda Illa, znów też urzeka jako partner Mai Komorowskiej w "Szczęśliwych dniach", mam jednak wrażenie, że gra wszędzie dość podobnie. Przyzwyczajenie? Maniera? Czekam na więcej.

***

Janusz Gajos [wielkie zawsze]

Aktor totalny. Nie widziałem jeszcze "Garderobianego", ale to kwestia najbliższych tygodni, myślę. Miałem za to przyjemność widzieć, co aktor robi z postacią Dużego Taty w "Kotce na gorącym blaszanym dachu" (spektakl Teatru Narodowego z 2013 r.) - to jest mistrzostwo świata. Jeśli Gajos wychodzi na scenę, to tylko zwyciężać.

***

Krzysztof Gosztyła [zwyżka formy]

Aktor o wspaniałym głosie i fantastycznej prezencji. W tym roku koncertowo zagrał w "Chłopcach" Grochowiaka (niedawnej premierze Teatru Polonia) i w "Róbmy swoje. Piosenki Wojciecha Młynarskiego" w Teatrze Ateneum.

***

Piotr Grabowski [niewiadoma]

Aktor potrafi wystąpić raczej niemrawo (jak w "Dziadach"), ale też całkiem dobrze ("Soplicowo - owocilpoS. Suplement") - oba spektakle w Teatrze Narodowym. Najbardziej przekonujący jest jednak w kameralnej sztuce "Bez wyjścia" w Teatrze Dramatycznym (granej już trzy lata), gdzie jako upadły macho musi strawić własny dramat.

***

Sławomir Grzymkowski [zwyżka formy]

Nie kupuję go w "Stalkerze" z Teatru Ochoty, gdzie jest tylko dobrym aktorem w słabej sztuce. To jest jednak aktor co się zowie, widać to wyraźnie w "Miarce za miarkę" w Teatrze Dramatycznym. Księciu w jego wykonaniu niczego nie brakuje. Fascynująca postać.

***

Marek Kalita [zwyżka formy]

Fantastycznie bawił się rolą Michaela w "Uroczystości" w TR Warszawa. Ma swój aktorski styl, pozę, manierę. Kupuję go takiego. Mało tego, wyreżyserował w Teatrze Dramatycznym "Obrzydliwców" - trzymający w napięciu spektakl, w którym nie ma słabych ról. Brawo.

***

Marek Kałużyński [trzyma poziom]

Wielka klasa! W granym w krakowskim Teatrze Bagatela spektaklu "Boeig, boeing - odlotowe narzeczone" kreuje postać Maksa, mężczyzny, który dzięki przemyślnemu systemowi, żyje w "związkach" z trzema stewardesami naraz. Oglądałem, jak gra i nie mogłem się nadziwić, że w komediowym repertuarze można zawrzeć aż tyle finezji W 2016 r. w Bagateli Kałużyński zagrał również w "Pomocy domowej", będącej jakby dalszym ciągiem tamtej historii, natomiast w Teatrze im. Jaracza w Łodzi był Cezarem w "Antoniuszu i Kleopatrze". Wszyscy są zgodni, że to kolejna jego świetna rola.

***

Emilian Kamiński [trzyma poziom]

Dyrektor Teatru Kamienica dokonał w 2016 r. rzeczy niezwykłej. Rolą w "Miłości i polityce" przekonał mnie do siebie jako aktora. Znakomity pod względem prawdy bijącej ze sceny. Dysponuje świetnym głosem, a jego dojrzałość i wyrazista osobowość nadają postaciom szlachetną głębię.

***

Redbad Klijnstra [spadek formy]

Pod względem artystycznym zrobiło się wokół niego dziwnie cicho. Widziałem go ostatnio w mającym już swoje lata spektaklu "Małe zbrodnie małżeńskie" w Teatrze Mazowieckim. Partnerująca mu Emilia Komarnicka wypadła lepiej.

***

Ryszard Kluge [zwyżka formy]

Przywiązanie do sztuki mimu widać w każdym geście aktora. A jednak to jego błyskotliwy monolog w "Aktorach żydowskich" wciąż robi wrażenie. Wystąpił też w świetnych "Matkach", a w "Szoszy" sportretował Moryca. Dobry rok.

***

Michał Kościuk [zwyżka formy]

Paweł, przyjaciel Maksa w spektaklu "Boeing, boeing - odlotowe narzeczone" Teatru Bagatela w Krakowie. Aktor ujmująco wykorzystuje tam swoją fizycznością. Jego postać była bardzo soczysta. Początkowo nieśmiały mężczyzna, wiecznie samotny, odkrywa uroki "systemu" i zaczyna z niego czerpać dla siebie ile się tylko da. Przy okazji zostaje wplątany w aferę z narzeczonymi, chcąc zaś pomóc przyjacielowi zmuszony. Kolejny aktor, który w Bagateli nawet w komediowym repertuarze potrafi pokazać coś więcej niż tylko gag i żart. Nic dziwnego, że gra też w "Pomocy domowej".

***

Adam Krawczuk [trzyma poziom]

Brakuje mi słów zachwytu dla jego umiejętności. Jest fantastyczny w spektaklach Teatru Montownia. Zachwyca jako Inspektor Porterhouse w sztuce pt. "Mayday" (Och-Teatr), zupełnie inną stronę swoich umiejętności prezentuje w "Nagiej Pradze" w Teatrze Młyn. W 2016 r. zagrał też rolę wybitną: jego Laczek Bobiczek w "Zimowych ceremoniach" w Teatrze WARSawy jest po prostu niebywale dobrze zagrany.

***

Paweł Krucz [zwyżka formy]

Wyrasta na ważniejszą postać Teatru Polskiego w Warszawie. Gra duże role m.in. w "Cydzie", "Królu Learze". W "Ukraińskim Dekameronie"ma trzy role (Pop, Diabeł 2, On). Jest młody, nie do wszystkich postaci jeszcze pasuje, ale bywa już bardzo dobry.

***

Mateusz Kmiecik [spadek formy]

Falstart. Przystojny i pyskaty. Nad wypisywanie komentarzy w Internecie powinien przedłożyć dbałość o warsztat. Zwłaszcza, że jedynym jego osiągnięciem jest wszak rola małpki w "Na czworakach" w Teatrze Polonia

***

Wiktor Korzeniewski [nadzieja]

Nie da się go oglądać w przedstawieniu "Stalker. Interpretacja", ale już mocna rola w "Mały ma dziewczynę" przywraca nadzieję, że mamy do czynienia z dobrym aktorem (oba spektakle w Teatrze Ochoty). Pozostaje patrzeć w przyszłość z nadzieją.

***

Paweł Kowalski [trzyma poziom]

Aktor Teatru im Horzycy w Toruniu stworzył w "Nieskończonej historii" postać kompletną. Dostał niełatwy tekst, a uczynił z niego perłę. Widzowie, wbici w fotele, boją się odetchnąć. Znakomity!

***

Krzysztof Kwiatkowski [nadzieja]

W 2016 r. młody aktor zagrał w "Dożywociu" i "Szkoda, że jest nierządnicą" w Teatrze Polskim w Warszawie. Rolę Bergetto w tym ostatnim może zapisać jako mały sukces.

***

Arkadiusz Janiczek [zwyżka formy]

Na fali wznoszącej. Był ciekawym Senatorem w słynnych "Dziadach" w reżyserii Eimuntasa Nekrošiusa w Teatrze Narodowym. Robił, co mógł, także w "Matce Courage i jej dzieciach", ale to nie był dobry spektakl. Wciąż przede mną jego kreacje w innych teatrach.

***

Łukasz Lewandowski [zwyżka formy]

Łukasza Lewandowskiego mam wciąż w pamięci jako Łopachina z "Wiśniowego sadu" w Teatrze Studio oraz Asasello, Piłata, Rimskiego w "Mistrzu i Małgorzacie", koprodukcji Teatru Malabar Hotel i Teatru Dramatycznego (na ten spektakl niezmiennie od lat brakuje biletów). W 2016 r. jego Nauczycielem w "Wizycie starszej pani" zachwycali się dosłownie wszyscy.

***

Eryk Lubos [zwyżka formy]

Rola Potwora we "Frankensteinie" w Teatrze Syrena pozwoliła nam cieszyć się obecnością tego świetnego aktora w teatrze. Mam tylko nadzieję, że pójdzie za ciosem i będziemy go podziwiać nie tylko na wielkim ekranie.

***

Henryk Łapiński [trzyma poziom]

Mający dopiero co swoje 83. urodziny aktor udowadnia w "Dziewicach i mężatkach", że potrafi zagrać w każdej konwencji. W Teatrze Ateneum, w którym występuje nieprzerwanie od sześćdziesięciu jeden lat, gra także Woźnego w "Rzeźni". Ukłony!

***

Mateusz Łasowski [spadek formy]

Behemot w "Każdy dostanie to, w co wierzy" (Teatr Powszechny) zagrany głównie gołym tyłkiem i wydzieranie się w każdej roli to naprawdę nie jest to, co chcielibyśmy oglądać

***

Dominik Łoś [zwyżka formy]

Miał pracowity rok. Trzy premiery w Teatrze Polskim. Najwyżej cenię Męża, Petro i Filozofa w "Ukraińskim Dekameronie". Idol lat dziecięcych zmienił się nie do poznania. Gra za to bez zarzutu.

***

Kamil Maćkowiak [spadek formy]

Bardzo go lubię jako aktora, ale roli w "Lekcjach stepowania" nie zaliczy do swoich najlepszych. Aktorsko i tanecznie - tak sobie.

***

Wojciech Malajkat [trzyma poziom]

Nowy rektor Akademii Teatralnej ma teraz dużo pracy (zwłaszcza, że szefuje też artystycznie Teatrowi Syrena). Znajduje wciąż jednak czas także na to, by pojawiać się na scenie. W "Panu Jowialskim" w Teatrze Polonia pokazuje klasę, jednak kapitalny jest w "Klubie hipochondryków" w Syrenie, gdzie jako Ken razem z Piotrem Polkiem i Zbigniewem Zamachowskim rozwalają system.

***

Oskar Malinowski [nadzieja]

Najbardziej wyrazisty aktor-tancerz w przyzwoitym spektaklu "we are not superheroes" Teatru Ochoty. Ujmująca powierzchowność. Zobaczymy, jak się rozwinie.

***

Grzegorz Małecki [trzyma poziom]

Spokojnie może sobie nucić przy goleniu "To mój czas". Nie lubiłem go kiedyś. Dojrzał, gra inaczej niż kiedyś. Od 2012 r. nie widziałem go w złej roli. Tymczasem 2016 r. przyniósł ważną kreację Gustawa-Konrada w rewelacyjnych "Dziadach" w Teatrze Narodowym. Oglądałem też setne "Konstelacje" w Teatrze Polonia, gdzie z Marią Seweryn stworzył duet - petardę.

Małecki ma wszystko, czego potrzeba, żeby sięgać po ważne role. Jest wysoki, świetnie wygląda, ma dobry głos, a z każdym rokiem przybywa mu też charyzmy. No i te cudne felietony, które pisze

***

Andrzej Mastalerz [zwyżka formy]

Dwie naprawdę udane kreacje. W "Boże mój!" w Teatrze Mazowieckim aktor stał się panem B., bogiem z ludzką twarzą. Zaskakująco trafnie oddana zmienność nastrojów. Z kolei Pierrota w "Księżycowym chłopcu" - koprodukcji Studia Teatralnego Koło i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego zagrał Mastalerz z wyczuciem. Pierrot jest niepozorny, a radzi sobie na karuzeli zdarzeń. Tylko chwalić.

***

Kacper Matula [nadzieja]

Na razie daleki plan, mam jednak nadzieję, że angaż do Teatru Narodowego w perspektywie bardzo tę sytuację zmieni.

***

Bartosz Mazur [zwyżka formy]

Widziałem go już w Teatrze Dramatycznym (Lorenzo w "Kupcu weneckim"), "Tajemniczym kliencie" - spektaklu Teatru Ochoty, jednak dopiero rola w "Maska(radzie) gminy", którą pod koniec 2016 r. zagrał w Teatrze Młyn, pozwoliła mi uwierzyć, że to jest to. Trzymam kciuki, bo aktor okazał się wiarygodny jako ultrakonserwatywny katolik, który godzi w swej małomiasteczkowej umysłowości wiarę w Boga i przykładne realizowanie obowiązków rodzinnych z niewielkim romansem. I nie ma sobie nic do zarzucenia. Dobrze śpiewa!

***

Krystian Modzelewski [zwyżka formy]

Warto zapamiętać tego człowieka. Gra we wszystkich ważniejszych spektaklach Teatru Polskiego w Warszawie. Podobał mi się w "Thermidorze", w 2016 r. błysnął w "Szkoda, że jest nierządnicą", jednak najlepiej wypadł w "Ukraińskim Dekameronie", który zresztą przyniósł kaskadę wspaniałych kreacji. Modzelewski jest tu m.in. Kochankiem.

***

Tomasz Mycan [zwyżka formy]

W "Nieskończonej historii" - spektaklu Teatru im. Wilama Horzycy w Toruniu, ten filigranowy mężczyzna o urodzie chłopca z ogromnym wyczuciem wcielił się w postać sąsiada, którego sensem życia stało się kupowanie według ustalonych przez siebie reguł liczbowych. Nieoczekiwanie zapada w pamięć! Niedługo ruszam do Torunia, bo chcę go zobaczyć w innym repertuarze.

***

Jerzy Nasierowski [zwyżka formy]

Powrót z niebytu. Bardzo dobrze się stało, że Aleksandra Popławska i Marek Kalita powierzyli mu dwuznaczną rolę Narratora w "Dogville" w Teatrze Syrena. Wciąż dobry głos i zaskakująca interpretacja. Brawo!

***

Henryk Niebudek [zwyżka formy]

Można byłoby wystosować zarzut, że Niebudek gra wciąż bardzo podobnie, trudno jednak powiedzieć, że nie sprawdził się w "Obrzydliwcach" i "Wizycie starszej pani" w Teatrze Dramatycznym. To był naprawdę skok w górę.

***

Janusz R. Nowicki [zwyżka formy]

Trudno nie zauważyć go w roli Pompeja w "Miarce za miarkę" Oskarasa Koršunovasa w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Znakomicie bawi się rolą podstarzałego alfonsa. No i głos wciąż świetny. Natomiast w "Triatlonie" w Teatrze Ochoty gra aktora, który już dawno nie pracuje i żyje urojeniami, by wreszcie zabić młodszego rywala. Mocne!

***

Bartłomiej Nowosielski [trzyma poziom]

W 2016 r. udanie wystąpił w roli Aktora C w spektaklu pt. "Demon teatru, czyli mniejsza o to" Schaeffera w Teatrze Ateneum. Można go tam również zobaczyć m.in. w przejmującej roli Mitcha w "Tramwaju zwanym pożądaniem", gdzie w scenie tańca w deszczu za każdym razem sprawia, że publiczność bije brawo w trakcie przedstawienia. Fajerwerki emocji, jakie aktor wkłada w postać Mitcha, są godne każdej pochwały. Zagrał też Gustava w niezłym "Frankensteinie" w Teatrze Syrena.

***

Daniel Olbrychski [spadek formy]

Znany z tego, że ostatnio zrezygnował z roli w Teatrze Narodowym (w wyniku konfliktu z Anną Chodakowską, wywołanego różnicą światopoglądową) miał być dla studentów Akademii Teatralnej przewodnikiem po arkanach sztuki aktorskiej w "Princess Ivonie", granej w Teatrze Syrena. Szokująca dykcja i dość karykaturalny sposób grania sprawił, że raczej nie był dla nikogo mistrzem. Mało tego, swoją kreacją grająca tam również Barbara Wrzesińska, po prostu go zmiażdżyła.

***

Bartosz Opania [spadek formy]

Nie jest już tym amantem, co jeszcze kilka lat temu, gra też znacznie rzadziej. W "Happy now?" w Teatrze Polonia nie zachwyca, ale też nie ma powodów do wstydu. Tylko chciałoby się więcej

***

Marian Opania [wielkie zawsze]

Wspaniały. Chodzą słuchy, że przez kilka lat zawodowo wypalony, wrócił w 2013 r. jako bibliotekarz poszukujący osoby, która zwróciła książkę wypożyczoną sto lat wcześniej ("W progu" Glena Bergera w Teatrze Ateneum). To jest spektakl, w którym informacja o przerwie wywołuje jęk zawodu widzów, którzy nie chcą się żegnać z bohaterem sztuki. Opania potwierdza klasę także w "Dziewicach i mężatkach", gdzie gra Chryzala, szalonego naukowca. Bawi się rolą tak, że tylko się uśmiechać. W "Chłopcach" w Teatrze Polonia, gdzie gra Pożarskiego, inwektywy typu: "rydwan czasu z lekka ją potrącił" rzuca z takim wdziękiem, że aż miło słuchać!

***

Bartłomiej Ostapczuk [wielkie zawsze]

Mistrz. Demon sceny, którą czuje całym sobą. W dziedzinie pantomimy niedościgły obecnie wzór dla wszystkich adeptów sztuki mimu w Polsce. Gdyby urodził się w Stanach, jego nazwisko widniałoby na neonowych afiszach teatrów na Broadwayu. Tymczasem warto zobaczyć go choćby w granych w Teatrze Dramatycznym spektaklach Teatru Warszawskiego Centrum Pantomimy: "Marcel", " Agua de lagrimas" i "Gogol". Kto raz zobaczy, zrozumie, że tytuł "WIELCY ZAWSZE" jest jak najbardziej zasłużony.

***

Sławomir Pacek [nadzieja]

Występem w "Festiwalu pamięci" w Teatrze Powszechnym zabił moją sympatię na czas jakiś, jednak za każdym razem, gdy widzę go w jakimś spektaklu poza macierzystym teatrem, jest znakomicie. Tak było choćby w "Nagiej Pradze" w Teatrze Młyn, gdzie bawił się postacią mieszkańca szemranej dzielnicy stolicy. Wspaniała jest także kreacja tytułowej postaci w "Tajemniczym kliencie" w Teatrze Ochoty. To jest kierunek, który warto obrać.

***

Paweł Paprocki [nadzieja]

Jest mi go wciąż w teatrze za mało. W 2016 r. wystąpił m.in. w "Soplicowo - owocilpoS. Suplement" i w "Matce Courage i jej dzieciach", ale największe wrażenie zrobił na mnie i tak w "Dziadach" (wszystkie spektakle w Teatrze Narodowym). Uwaga - świetnie śpiewa.

***

Antoni Pawlicki [niewiadoma]

Zarówno w "Wiośnie" (Teatr Studio), jak i w "Matkach i synach" (Teatr Polonia) gra dość przewidywalnie. Podobnie rzecz się ma z jego rolą w "Czarodziejskiej górze" (Teatr Syrena). Jeszcze nie skreślam, ale będę się przyglądał.

***

Marcin Perchuć [trzyma poziom]

Uwielbiany za spektakle Teatru Montownia (ostatnio chyba "Calineczkę dla dorosłych", którą widzieli wszyscy moi znajomi i opowiadają, że genialna). W 2016 r. wystąpił w Teatrze Polonia w "Zabawie", którą Izabela Kuna wyreżyserowała do tekstu swojego męża. Sztuka słabiuteńka, ale Perchuć wstydu nie przynosi. Za to już jako dr Mortimore w "Przedstawieniu świątecznym w szpitalu św. Andrzeja" daje popis umiejętności. Brawo.

***

Jan Peszek [wielkie zawsze]

W "Błogich dniach" w Teatrze Ateneum jest po prostu doskonały. Studium samotności i przemijania doprowadza do granic absolutu. W "Kto nas odwiedzi?" w Och-Teatrze potwierdza, że to nie przypadek. Cztery role i cztery wspaniałe. No i jeszcze ten straszliwy Helge w "Uroczystości", która powróciła na deski TR Warszawa - wstrząsająca kreacja.

***

Michał Piela [zwyżka formy]

Narzekają niektórzy, że rolę w "Niedźwiedziu Wojtku" w Teatrze Dramatycznym aktor dostał niejako po warunkach. Bzdura. Jest tam piękna metafora, a to, co potrafi oddać Piela jednym przenikliwym spojrzeniem, trudne jest do opisania. Dobry także w komedii (zapraszam do Och-Teatru).

***

Piotr Piksa [nadzieja]

Młodziutki aktor Teatru Narodowego wciąż czeka na swoją wielką rolę. Ma warunki, więc tylko czekać, aż wystrzeli. W 2016 r. dał się zapamiętać z wyrazistych epizodów w "Dziadach", podobnie jak rok wcześniej w "Kordianie".

***

Michał Podsiadło [nadzieja]

W Teatrze Dramatycznym wciąż gra jeszcze wyraziste, ale jednak postaci drugiego planu. Widziałem go jednak w dużej roli w "Rozmowach uchodźców", granych w Muzeum POLIN i przyznaję - będą z niego ludzie.

***

Piotr Polk [trzyma poziom]

Ma coś takiego w głosie, co sprawia, że go kupuję. Widziałem aktora co prawda w spektaklach, które mają swoje lata ("Klub hipochondryków" i " Hallo Szpicbródka" w Teatrze Syrena), co nie zmienia faktu, że to była dla mnie wielka przyjemność. Już niedługo wybieram się do Kamienicy zobaczyć Polka w "Psiuniu".

***

Bartosz Porczyk [trzyma poziom]

Dobrze, że będzie go można oglądać teraz w Warszawie. W 2016 r. zagrał m.in. Toma w "Dogville" w Teatrze Syrena. Tylko dzięki niemu wytrzymałem czternastogodzinne "Dziady" w reż. Michała Zadary. Poza nim niewiele tam plusów.

***

Marcin Przybylski [zwyżka formy]

Gdziekolwiek zagra, nie da się go zapomnieć. Tak jest choćby z Guślarzem i Diabłem w "Dziadach". Udanie wystąpił też w "Soplicowo - owocilpoS. Suplement". Nie zaszkodziła mu krótka przygoda z programami telewizyjnymi.

***

Szymon Roszak [nadzieja]

W tym roku kończy Akademię Teatralną w Warszawie. W spektaklach dyplomowych

grał głównie role komediowe. Był przezabawny jako Padron Fortunato w "Awanturze w Chioggi" i rozkosznie niepoprawny jako Mucha w "Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie". Mocną rolę dramatyczną zagrał natomiast w "Thermidorze w Teatrze Polskim. Nadzieja!

***

Modest Ruciński [zwyżka formy]

Mam do aktora sentyment jeszcze z czasów jego występów w Teatrze Narodowym. W 2016 r. widziałem go tylko w mającym już trzy lata "Wiśniowym sadzie", gdzie bardzo mocno wbija się w pamięć jako Siemion Jepichodow. Wyrzucony z Teatru Studio wziął sprawy w swoje ręce i pod koniec roku zrealizował spektakl "Wbrew swojej woli". Tak to się robi.

***

Mateusz Rusin [nadzieja]

Kreowaną przez niego rolę Księdza Piotra w "Dziadach" w Teatrze Narodowym zdominowały czerwone rajtuzy. Mimo to mam nadzieję, że w nadchodzącym sezonie nastąpi pozytywny przełom.

***

Rafał Rutkowski [zwyżka formy]

Długo musiałem się do niego przekonywać. Ale udało się. W nieśmiertelnych "Mayday" i "Mayday 2" (Och-Teatr) bardzo mi się podoba. Ma naturalny talent komediowy. Czasem szarżuje (jak w "Człowieku dwóch szefów" w Teatrze Komedia), jednak już w "Ceremoniach zimowych" w Teatrze WARSawy stworzył jedną ze swoich najlepszych kreacji od lat. Tuż przed świętami w dowcipnym monologu obrażał mnie ze sceny (ale też sam się wystawiłem siadając na środku pustego pierwszego rzędu) podczas koncertu w obronie Teatru WARSawy, a ja zaśmiewałem się do łez.

***

Marcel Sabat [nadzieja]

Widziałem go tylko w jednym spektaklu w Teatrze Kamienica. Widzę potencjał. Czekam na więcej.

***

Adam Sajnuk [zwyżka formy]

Człowiek-orkiestra, gra, reżyseruje, przygotowuje światło, prowadzi własny teatr (o którego utrzymanie właśnie walczy). Na scenie widziałem go w "Happy now?" w Teatrze Polonia, gdzie sprytnie bawi się swoją postacią oraz w "Kompleksie Portnoya" w Teatrze WARSawy, gdzie wyśmienicie kreuje człowieka dążącego do odkrycia własnej tożsamości. Oba spektakle trzeba zobaczyć koniecznie!

***

Tomasz Sapryk [zwyżka formy]

Od lat wymyka się zaszufladkowaniu. Gra na wielu scenach, od Teatru Narodowego po Teatr Kamienica. Znakomity w komedii, zaskakująco dobry w dramacie. W 2016 r. widziałem go m.in. we "Frankensteinie" w Teatrze Syrena (rola Monsieur Frankensteina). Podziwiam.

***

Otar Saralicze [zwyżka formy]

To już jest ktoś. Młody aktor, głodny grania. Można go zobaczyć w Och-Teatrze w niezłej roli neurotycznego chłopaka szukającego swego biologicznego ojca, w "Przedstawieniu świątecznym" (a także m.in. aktora w "Uwaga, publiczność!"), dobry jest też w "Panu Jowialskim" w Teatrze Polonia. W 2016 r. dołączył do zespołu Teatru Dramatycznego i z miejsca zagrał zjawiskowo Kosmę w "Niedźwiedziu Wojtku". Nieco mniej podobał mi się w mającej niedawno premierę "Harper". Grał dość przewidywalnie. Tak czy owak - udany sezon.

***

Kacper Sasin [nadzieja]

Młody aktor rzucony na głęboką wodę. Trudna rola, także fizycznie, w "Polskiej krwi" - mocnym spektaklu Teatru TrzyRzecze. Sasin jest wręcz fascynujący, gdy miota się między potrzebą używania życia a nagle rodzącymi się potrzebami wyższego rzędu. Warto zwrócić na niego uwagę.

***

Jerzy Schejbal [zwyżka formy]

Jak wino! Szlachetny głos i wrodzona dystynkcja. Jego Stary Diabeł w "Ukraińskim Dekameronie" zachwyca. Z powodzenie wyreżyserował też spektakl pt. "Życie: trzy wersje", w którym również zagrał.

***

Andrzej Seweryn [wielkie zawsze]

Dyrektor Teatru Polskiego przyciąga widzów jak magnes. W czym by nie zagrał (w 2016 r. był to "KRAPP i dwie inne jednoaktówki"), nawet jeśli rola (jak w "Królu Learze") jest poprowadzona dość intrygująco, znaleźć się na widowni, to jednak zawsze wydarzenie.

***

Piotr Sierecki [trzyma poziom]

Kto widział go w "Śmierci pięknych saren" w Teatrze Żydowskim, wie, że to aktor o dużym potencjale. Czasem powtarza własne schematy, ale gdy wyjdzie poza nie, otrzymujemy fantastyczne kreacje, jak choćby ta z "Nocy całego życia", gdzie Sierecki gra Rubinsteina, albo Cadyk w "coś jeszcze musiało być". Zapisać w annałach warto też Arona w mającej niedawno premierę "Szoszy".

***

Michał Surówka [nadzieja]

W "Polskiej krwi" w Teatrze TrzyRzecze gra Romualda, mężczyznę, dla którego bogiem jest prezes. To, że Romuald głosi poglądy Mistrza, wcale nie oznacza, że jest kryształowy. Jego żona, Lucyna, to antysemitka marząca o Wielkiej Polsce Katolickiej. Żeby było śmieszniej, facet jest impotentem, w zasadzie podniecić go mogą wyłącznie Żydówki. Surówka ma lepsze i gorsze momenty, ale w drugiej części spektaklu gra zawodowo.

***

Kamil Szklany [nadzieja]

Idealny w rolach amantów. Właśnie kończy warszawską Akademię Teatralną. W spektaklach dyplomowych dobrze wypadł jako Titta-Nane w "Awanturze w Chioggi", podobnie jako Jerzy w "Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie", ciekawy efekt osiągał też w "Barbarzyńcach" (Monachow). Obecnie pracuje w Teatrze Miejskim w Lesznie. Wystąpił tam w "Królowej śniegu".

***

Piotr Siwkiewicz [zwyżka formy]

Dobry rok. Dwie mądre i mocne role w Teatrze Dramatycznym: najpierw Schultz w "Cabarecie", potem Kenny w "Obrzydliwcach". W obu spektaklach mnie do siebie przekonał, choć była też spora wpadka z tekstem. Zdarza się, zwłaszcza po wyniszczającym monologu. Aktor bardzo charakterystyczny, potrafi jednym wejściem ubarwić spektakl, jak choćby we wciąż granym "Młodym Stalinie".

***

Tomasz Schuchardt [niewiadoma]

Mieszane uczucia. W spektaklu zagranym w Teatrze Ateneum ("Tramwaj zwany pożądaniem") zagrał wprost brawurowo. Kolejne propozycje (Skrzypek w "Rzeźni", Głąb w "Mary Stuart") były już tylko kopią samego siebie. W tym roku śpiewał w "Róbmy swoje - piosenki Wojciecha Młynarskiego". Potencjał jest, czas przełamać schemat

***

Sebastian Stankiewicz [zwyżka formy]

Aktor do bólu charakterystyczny. Wykorzystuje to w "Obrzydliwcach" w Teatrze Dramatycznym, gdzie niczym mistrz ceremonii prowadzi nas po labiryncie męskiej duszy. Pokazuje blaski i cienie, które czasem okazują się jedynie odbitym echem czegoś bardziej prawdziwego. Jest niepokojący, czasem groźny, zawsze na straży pewnego "męskiego" porządku. W "Dogville" w Teatrze Syrena zagrał też w 2016 r. postać Billa.

***

Przemysław Stippa [zwyżka formy]

Wydaje mi się, że wciąż czeka na kreację życia. Aktor charakterystyczny, co w teatrze powinno być akurat tylko plusem. Co ciekawe, w 2016 r. większą rolę niż w macierzystym Teatrze Narodowym ("Soplicowo - owocilpoS. Suplement") zagrał w wystawionej w Teatrze Dramatycznym "Miarce z miarkę". Na premierze zagrał fantastycznie, jednak w ostatnim dniu roku miał z rolą Angelo pewne kłopoty (ufam, że przejściowe).

***

Piotr Stramowski [spadek formy]

Największe drewno polskiego teatru. W "Dybuku" w Teatrze Żydowskim jest tak sztuczny i nie na miejscu, że już chyba bardziej nie można. W "Kto się boi Wirginii Woolf?" w Teatrze Polonia - sytuacja się powtarza. To, że się chodziło na siłownię i zapuściło brodę (ostatnio broda na szczęście zniknęła), nie oznacza, że jest się od razu dobrym aktorem.

***

Jerzy Stuhr [wielkie zawsze]

Instytucja! Może sobie pozwolić na szarżowanie w "Na czworakach" w Teatrze Polonia, a i tak wypada dobrze. Niezrównany w "32 omdleniach" (również w tym samym miejscu). Potrafi bawić się rolą jak nikt. Z utęsknieniem czekam na nowe teatralne oblicze aktora!

***

Krzysztof Szczepaniak [wielkie zawsze]

Najlepszy w Polsce aktor przed trzydziestką. Jest w stanie sam zbudować, unieść, a nawet uratować spektakl. Nigdy nie wypada źle. Zawsze jest jakiś. Na niego się przychodzi do teatru. W 2016 r. wspaniały jako diaboliczny Mistrz Ceremonii w "Cabarecie", rozkoszny jako Lucio w "Miarce za miarkę", wreszcie przewspaniały jako Kierownik pociągu oraz Dziennikarz w "Wizycie starszej pani". Gwiazda Teatru Dramatycznego.

***

Marcin Sztabiński [nadzieja]

Trzymam za niego kciuki. W "Miarce za miarkę" w Teatrze Dramatycznym wypada udanie, choć mam też w pamięci jego słabsze wcześniejsze spektakle. Kredyt zaufania także za postać Stalina w spektaklu sprzed kilku lat.

***

Borys Szyc [niewiadoma]

Aktor wciąż szuka swojego miejsca w teatrze. W 2016 r. wystąpił w "Słonecznej linii" w Teatrze Polonia. Nie spłonął, ale publiczność przychodzi raczej zobaczyć Szyca na scenie niż przeżyć wielką rolę. Co nie zmienia faktu, że bilety sprzedają się na kilka miesięcy do przodu

***

Henryk Talar [trzyma poziom]

W spektaklu pt. "W starych dekoracjach" Teatru im. Mickiewicza w Częstochowie, przygotowanym na jubileusz pięćdziesięciolecia pracy aktora, Talar Henryk wchodzi na scenę z płaszczem przerzuconym przez ramię, z walizką, spogląda przed siebie, a my patrzymy w twarz, którą przez lata widzieliśmy w tylu produkcjach i mówimy: wow! Gdy chwilę później aktor zaczyna mówić, wiemy już, że to będzie magiczny spektakl. I jest.

***

Krzysztof Tyniec [wielkie zawsze]

Uwielbiam go od pierwszego zobaczenia na scenie. To jest ktoś, kto charyzmą mógłby obdarzyć pół tuzina innych aktorów, a wciąż jeszcze miałby jej więcej od nich. W tym roku wspaniale poradził sobie z rolą Reżysera w "Demonie teatru, czyli mniejsza o to" Bogusława Schaeffera w Teatrze Ateneum. W tym samym miejscu gra też Mężczyznę w "Pocałunku" Gera Thijsa (w reż. A. Sajnuka) - i to jest aktorska perełka. Przejmujący także w roli Klienta w "Kasta la vista". Wciąż czekam, żeby zobaczyć go w nieśmiertelnej "Kolacji dla głupca". Mam dziwne przeczucie, że będzie jak zwykle znakomity.

***

Jerzy Walczak [trzyma poziom]

Gwiazda Teatru Żydowskiego. Zawsze wiarygodny, wzrusza i zmusza do refleksji. Świetny w "Aktorach żydowskich" i "Ejli, ejli", wstrząsająco oddał granego raz w roku Doktora K. w "Nocy całego życia". W 2016 r. błysnął także w "Matkach" i ostatnio w "Szoszy", gdzie kreuje postać Chaimla. I - tak, to on zagrał w "Synu Szawła", filmie, który zgarnął w 2016 r. Oscara.

***

Zdzisław Wardejn [spadek formy]

W czymkolwiek gra (w 2016 r. był Eskalusem w "Miarce za miarkę" i Policjantem w "Wizycie starszej pani" w Teatrze Dramatycznym), nie stanowi raczej kręgosłupa zespołu. Mówi bełkotliwie. Formą odstaje od zespołu, niestety.

***

Mateusz Weber [nadzieja]

Czas pokaże, czy aktor się rozwinie. Na razie jest dobrze. W Teatrze Dramatycznym zagrał niedawno wyraziste drugoplanowe role Konduktora i Dziennikarza w "Wizycie starszej pani" oraz zauważalną postać Klaudia w "Miarce za miarkę". Najlepiej wypadł jednak jako pisarz-marzyciel w spektaklu pt. "Cabaret". Mały minus za dykcję. Trzymam jednak kciuki.

***

Maciej Wierzbicki [zwyżka formy]

W Teatrze Montownia nie mają złych aktorów. Faktem jest, że najczęściej widuję go w spektaklach Och-Teatru, co nie zmienia faktu, że zawsze wypada lepiej niż dobrze. Świetny jako inspektor Troughton w "Mayday", a także mąż w "Upadłych aniołach". Zabawny w "Przedstawieniu świątecznym", jednak rolą roku jest Śmierć w "Nosie". Na to czekałem!

***

Dariusz Wnuk [trzyma poziom]

Trzy role w Teatrze Ateneum i wszystkie trzy bardzo ciekawe. Aleksy w "Merylin Mongoł" to taki zahukany artysta, Paganini w "Rzeźni" Mrożka zadziwia tym, jak aktor wspaniale potrafi bawić się formą (jego Rzeźnik w tym samym spektaklu jest równie udany). Sam nie wiem, czy bardziej podoba mi się ten Paganini czy Trysotyn z "Dziewic i mężatek" Moliera, w którym raz jeszcze Wnuk pokazuje, że nie tylko wspaniała charakteryzacja buduje postać, ale też osobowość i głos aktora. Czekam na więcej!

***

Łukasz Wójcik [nadzieja]

Nowy nabytek Teatru Dramatycznego, 197 centymetrów nadziei na to, że będzie z niego dobry aktor. W 2016 r. zanotował udaną, choć mocno przerysowaną rolę Łokcia w "Miarce za miarkę" i raczej tzw. "chodzoną" rolę Toby`ego w "Wizycie starszej pani". Jest jeszcze intrygującym Korowiowem/Warionuchą w "Mistrzu i Małgorzacie". Ujął mnie najbardziej tym, jak bardzo się starał wchodząc jako Rysiek do "Naszej klasy". To już chyba pewne, że będzie nim na stałe. I dobrze.

***

Karol Wróblewski [trzyma poziom]

Wszędzie go pełno. Gra w Lublinie, w Lesznie, w kilku miejscach w Warszawie. Wybitny w "Naszej klasie" w Teatrze Dramatycznym, ale to rzecz oczywista. Świetny w "Metodzie" w Teatrze Polonia. Nie widziałem go jeszcze, żeby grał na pół gwizdka. Brawo.

***

Łukasz Zagrobelny [spadek formy]

Michał Piela byłby wiarygodniejszy portretując Anję Rubik, niż Zagrobelny w roli romantycznego kochanka w spektaklu "5 ostatnich lat" w Teatrze Roma. W aktorstwie nie tylko śpiew się liczy

***

Zbigniew Zamachowski [trzyma poziom]

Co za klasa! Będę go wielbił za to, że w "Matce Courage i jej dzieciach" w Teatrze Narodowym, bardzo złej inscenizacji Michała Zadary, było tak bardzo widać, że jest znakomitym aktorem w kiepskiej sztuce. Wyjątkowo to żaden wstyd. P.s. To, co robi w granym od ponad dekady "Klubie hipochondryków" w Teatrze Syrena to prawdziwa aktorska perełka.

***

Rafał Zawierucha [nadzieja]

Taki sobie jako Rzecznicki w spektaklu "Niepoprawni (Fantazy)" w Teatrze Współczesnym, o wiele lepiej prezentuje się w znakomitym "Kamieniu". Wybaczam nawet wadę wymowy.

***

Wojciech Zieliński [zwyżka formy]

Jeszcze jeden aktor, którego chciałoby się oglądać w większych rolach i częściej. W 2016 r. wystąpił udanie we "Frankensteinie" w Teatrze Syrena. Wciąż dobrze wypada też w "Czarodziejskiej górze". Ma w sobie jakąś tajemnicę, dlatego ogląda się go zawsze z przyjemnością.

***

Cezary Żak [zwyżka formy]

Dobrze gra, sprawnie reżyseruje, ma wrodzony zmysł komediowy. Potrafi jednym gestem czy spojrzeniem rozgrzać publiczność. Tak jest w "Trucicielu", "Przedstawieniu świątecznym", "Trzeba zabić starszą panią" czy "Weekendzie z R." w Och-Teatrze.