Operetka i śmierć
Rzecz o klinice eutanazyjnej w likwidacji, która, nim się zwinie, odeśle jeszcze na tamtą stronę pewnego schorowanego dyrygenta wraz z żoną. Muzyk kochał operetkę, więc szlagiery z "Zemsty nietoperza" będą mu brzmieć do końca. Sekwencje, w których pracownicy kliniki biorą do ręki instrumenty, by - z akompaniamentem, jak kto umie - śpiewać słodkie kawałki Straussa, to wariacki kabaret, pod którym tłoczą się sprawy serio: nieumiejętność obcowania ze śmiercią, brak właściwego języka, mieszanie wzniosłego z plugawym, wątpliwości co do samego aktu świadomego rozstania z życiem. Wykluta nagle spomiędzy wygłupów i dygresji scena zażycia pigułek z trucizną jest wstrząsająca, zwłaszcza że grają młodzi, Agnieszka Podsiadlik i Sebastian Pawlak, więc w tej śmierci nie ma biologii, to czysty akt woli, rozumu. Chwilę potem szef kliniki wesoło licytuje sprzęt do zabijania, zamykanej placówce zbędny, a może wam - nam - się przyda? I po tym można by było postawić kropkę. Ale nie, musieli dolepić jeszcze coś: monolog kaleki z porażeniem ruchowym, ale błyskotliwym mózgiem, dydaktyczny jak czytanka, zaprzeczenie delikatnego i tak cudnie nieoczywistego tonu całości. Żal Dawida Ogrodnika, niewątpliwie zdolnego i ofiarnego w zadaniu ofiary niewartym. Tak niewiele brakowało, by groza samobójstwa w rytmie walca wirowała nam w mózgu jeszcze daleko za progiem teatru.
