Mutter Courage
Tę Brehtowską sztukę podała po polsku Lidia Słomczyńska na scenie Teatru Kameralnego w Krakowie w reżyserii własnej (przekład St. J. Lecą). Jest to na pewno wydarzenie zarówno dla bałwochwalczych miłośników Brechta (dla nich wszystko, co go przypomina, będzie dobre), jak i dla przeciwników. Stwierdźmy obiektywnie, że w tym ostatnim dostarcza przedstawienie więcej argumentów ku dalszej niechęci.
Słomczyńska odczytała moralitet Brechta przez pryzmat doświadczeń teatru polskiego w ostatnich latach. Już wiadomo o co chodzi: teatr ten lubuje się w interpretacjach, by powiedzieć stylem Witkacego, bebechowych, wykłada na scenę wprost wszystkie karty ukrytego w sztuce tragizmu, lubi stwarzać jego atmosferę zarówno przy pomocy scenografii (szmaty - patrz zdjęcie!) jak jej pochodnych (światło!), a wreszcie samej gry aktorskiej. Jest zaprzeczeniem czystej i prymitywizującej jasności moralitetu. Jest zaprzeczeniem moralitetowego optymizmu - i tego optymizmu najbardziej przedstawianiu brakuje. Artyści powinni przekazywać go ze sceny z całą naiwnością. A że widzowie wyszliby z teatru zbulwersowani losem markietanki, której wojna zabrałaa wszystko, a ona mimo wszystko w wojnie tylko widzi szansę swojej egzystencji. Moralitet na scenie tylko wtedy ma sens, gdy jego odtwórcy nie starają się być mądrzejsi od bohaterów. Umówmy się Jeszcze przed wejściem do teatru: oni są mądrzejsi - i na przedstawieniu do tego już nie wracajmy. Naprawdę byłoby lepiej, gdyby przedstawienie bardziej absorbowało swą kompozycją muzyczną - na tle pięknej muzyki Dessau'a i songów brechtowskich. A tu i muzyka została "wyciszona" a jej miejsce zajęła kompozycja ekspresjonizujących chwytów.
Matkę Courage zagrała Lidia Słomczyńska. Jej córkę Katarzynę - Izabela Olszewska, syna Elifa - Tadeusz Jurasz. Romana Próchnicka wystąpiła jako wojskowa kurewka, Leszek Herdegen jako kucharz; ich melorecytacja songów przypominała brechtowską epikę teatralną.
