Artykuły

"Czarna komedia" już pią­ty rok utrzymuje się w re­pertuarze Teatru Drama­tycznego. Komediofarsie "We­sołych świąt" prorokować moż­na również długotrwałe po­wodzenie, chociaż jest to utwór ze znacznie mniej szlachetnego kruszcu. Ale historia trzech kolejnych świąt Bożego Narodzenia, rozpisana na trzy pary mał­żeńskie, potrafi zaciekawić polskiego widza uniwersal­nością tematyczną. Życie uczuciowe na tle kuchni, załatwianie spraw przez bu­fet, rozpaczliwe próby wy­krzesania wesołości na nud­nych spędach towarzyskich, automatyczna pralka jako clou wieczoru... Cały czas jesteśmy w kręgu znajo­mych ludzi, sytuacji, proble­mów. Inna rzecz, iż ta im­portowana sztuczka zbudo­wana jest byle jak. Po so­lennie nudnym pierwszym akcie następuje zabawny i pomysłowy akt drugi, by znów komediowe napięcie spadło nieodwracalnie w ak­cie trzecim, wzbogaconym o demaskatorski finał ro­dem z "Kto się boi Wirginii Woolf". W programie czyta­my o zawrotnym powodze­niu sztuki Ayckbourna, o salwach śmiechu i zachwy­cie recenzentów. Bardzo to możliwe. Pod warunkiem, iż reżyser śmiało wykreśla całe kwestie. P. René wi­docznie wypisał swój ołówek przy innej okazji. Wyreży­serował więc komedyjkę w stylu monumentalnym... Gdyby tłumacz utworu, Ka­zimierz Piotrowski, tłuma­czył w tempie narzuconym przez reżysera - nawet przekładu "Kobry" byśmy się nie doczekali. Obsadę skompletowano najzupełniej przypadkowo. Połączone siły komiczne pań Staniszewskiej i Kamieńskiej to żart zbyt okrutny jak na nasze po­czucie humoru. Obronili się Wojciech Pokora i Marek Kondrat, kilka niezłych mo­mentów mieli p. Krajewska i p. Bartosik. Trzy kuchnie wielkości Dworca Central­nego zaprojektowała Teresa Ponińska. Na szczególną uwa­gę zasługuje masowe picie koniaku szklankami. Zapew­ne nie jest to przypadkowe, lecz ilustruje tezę o postę­pującym zmierzchu Wiel­kiej Brytanii.