Uroda ruchu
Burza, chor. Krzysztof Pastor, Teatr Wielki - Opera Narodowa w Warszawie.
Szekspirowska Burza w choreografii Krzysztofa Pastora po raz pierwszy została wystawiona w 2014 r. w Amsterdamie. Teraz zainaugurowała Festiwal Szekspirowski Polskiego Baletu Narodowego. Zmiany, które wprowadził choreograf do polskiej wersji baletu, okazały się trafione. Akcja prowadzona jest konsekwentnie — toczy się na wyspie i skoncentrowana jest na życiu wygnanego z Mediolanu księcia Prospera, jego córki Mirandy oraz rywalizujących o jej miłość dwóch wrogów politycznych: Ferdynanda i Kalibana. Żywioł muzyki i ruchu wzajemnie się w spektaklu przenikają. Ciała tancerzy tworzą urzekające plastyczne układy i jak w sztuce genialnego Anglika — scena jest pełna „dźwięków, melodii i ech, które radują ucho i nikomu nie szkodzą". A tu, podobnie jak kostiumy i rewelacyjne projekcje wideo, wręcz pomagają w wykreowaniu wyspiarsko-burzowego nastroju. Uroda ruchu przysłoniła jednak w pierwszym akcie przedstawienia jego treść i sens. Zabrakło ekspresji i napięcia, które sprawiają, że widz jest w stanie przeżywać fabułę opowiadaną tańcem. W drugim już wszystko wyszło dobrze, z wielką skalą emocji, zwłaszcza w miłosnym duecie Mirandy i Ferdynanda. Corps de ballet dał z siebie wszystko. Ruchy tancerzy w scenach opartych na improwizacji wynikały z akcji i sugestywnie imitowały wzburzone morskie fale.
