Jak zaistnieć?
"Kobiety bez znaczenia" Alana Bennetta w reż. Grzegorza Chrapkiewicza w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Hanna Karolak w Gościu Niedzielnym.
Dotkliwa samotność daje gorzką pewność, że ani dziś, ani wczoraj nie byliśmy nikomu potrzebni. Nawet jeśli mamy świadomość, że nasze życie nie obfituje w sukcesy, jeśli jest szare i bez znaczenia, czujemy się w miejscu, które zajmujemy, zupełnie dobrze. Otacza nas grono przyjaciół, bawią nas te same dowcipy, wspólne godziny lunchu dają poczucie wspólnoty. Do czasu. Bo nagle przychodzi świadomość, że to, czym żyliśmy, było fikcją. To właśnie spotkało jedną z bohaterek spektaklu "Kobiety bez znaczenia", granej na scenie Haliny Mikołajskiej Teatru Dramatycznego.
Cóż się właściwie stało? Kłopoty ze zdrowiem, pobyt w szpitalu i odkrycie, że miejsce po nas szybko zajął ktoś inny. I druga bohaterka, której wydaje się, że naprawia świat, pisząc donosy, podglądając sąsiadów, interweniując w sobie znanej sprawie. Wreszcie okazuje się, że te uciążliwe donosy podlegają pod Kodeks karny, za co trzeba zapłacić odosobnieniem. Szpital, izolatka uświadamiają naszym bohaterkom, że nikomu nie były potrzebne. Ani przemykając się przez życie jak szare myszki, ani ingerując w sprawy, które naruszały czyjś mir domowy. Ile takich osób przewija się wokół nas? Niezauważalnych...
Znany brytyjski autor Alan Benett skierował swój obiektyw na ludzi z pozoru bez znaczenia, szarych, niepotrzebnych. W każdym z nich dostrzegł śmiesznostki, pragnienia, tęsknoty, pokazał tysiące niepotrzebnych zdarzeń, w których uczestniczą. I osiągnął sukces. Powstało z tego 12 monodramów granych w całej Anglii. Dla nas jednak największym atutem są dwie perfekcyjnie zagrane role. Nic tu nie jest bez znaczenia, nawet to, co niedopowiedziane, bo głęboko ukryte. Zjawiskowa wręcz Halina Łabonarska i dynamiczna Małgorzata Niemirska sprawiają, że ani przez chwilę nie czujemy się znużeni, chociaż to tylko i aż dwa monologi.
