Artykuły

DRAMAT poetycki wcho­dzi w modę. Cóż dziw­nego? Jest to konwencja odpowiadająca naszej tradycji narodowej może najbardziej. A przy tym z jej pomocą naj­lepiej wyrazić można i udźwig­nąć trudne, tragiczne proble­my naszej historii, naszego czasu. Należy do nich trage­dia "straconego pokolenia" ge­nialnie utalentowanych chłop­ców, którzy zginęli w czasie wojny, zaledwie pozwalając się domyślić tego, co mogli dać naszemu narodowi, naszej literaturze. Przewodził im Ba­czyński, największy talent poetycki pokolenia, ale byli wśród nich przecież ludzie tak utalentowani, jak Gajcy, Trzebiński, Bojarski... Był Ta­deusz Borowski, który przeżył ich tylko o kilka lat...

Sztuka Jerzyny jest poe­tyckim faktomontażem o nich. Jest to poetyckie oratorium, które wiele zawdzięcza kon­cepcjom dramaturgicznym Brylla. Tylko, że kiedy dwóch robi to samo, to jednak nie jest to samo. Jerzyna jest uzdolnionym poetą. Ale za­brakło mu talentu dramatur­gicznego Brylla. I dlatego jego utwór jest mimo szlachetnej intencji -- niewypałem. Za dużo w nim patosu, za mało prawdy, nawet prawdy poe­tyckiej, przefiltrowanej przez alembik kunsztu artystycz­nego. Nie pomógł sztuce ani reży­ser, ani efektowne światła i ładna muzyka, ani scenogra­fia, ani nawet utalentowani aktorzy. A bierze w tym spek­taklu udział grupa aktorów już dziś wybitnych, lub bar­dzo wiele zapowiadających. Nie tylko RYSZARDA HANIN, patronująca młodym jako matka poety, lecz także MAŁGORZATA NIEMIRSKA i MAGDALENA ZAWADZKA, MIROSŁAWA KRAJEWSKA-KOZAK 1 OLGIERD ŁUKA­SZEWICZ, JERZY ZELNIK, MACIEJ DAMIĘCKI i WOJ­CIECH DURYASZ. Niestety ich wysiłki są daremne. Tylko chwilami potrafią przykuć na­szą uwagę do tego, co dzieje się na scenie. Lepiej czytać Baczyńskiego i jego rówieśni­ków, niż iść na przedstawienie sztuki Jerzyny. Może "straco­ne pokolenie" tych wspania­łych chłopców doczeka się jeszcze portretu literackiego godnego ich miary. Na razie wielki temat został zmarno­wany.