"Ariodante" - czyli jak formą zabić operę
"Ariodante" Georga Friedricha Haendela w reż. Krzysztofa Cicheńskiego w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Sylwia Krasnodębska w Gazecie Polskiej Codziennie.
W niedzielę wieczorem w Warszawskiej Operze Kameralnej odbyła się premiera opery w trzech aktach Georga Friedricha Haendla "Ariodante". Reżyseria i dramaturgia Krzysztofa Cicheńskiego skutecznie oddaliły jednak widza od tego, co w "Ariodante" najpiękniejsze.
Mężczyzna ubrany w dres i wykonujący arie operowe to już nie eksperyment. Współczesne interpretacje kultowych oper zdołały przyzwyczaić nas do wielu bardziej bądź mniej udanych zabiegów. Cichenski jednak - używając bardziej stadionowego niż teatralnego żargonu - położył tę operę.
Szkocja, XVIII w. Księżniczka Ginevra (świetna solistka Olga Pasiecznik) cieszy się miłością Ariodante (Kacper Szelążek). Król jest przychylny zakochanym, którym nie pozostaje już nic innego, jak czekać na wymarzony ślub. I tu wkracza Polinesso (Jan Jakub Monowid), który postanawia uknuć intrygę, by zdobyć serce Ginevry. Doprowadza do sytuacji, w której Ariodante widzi, jak jego ukochana idzie do łóżka z Polinesso. Zanim zorientuje się, że to podstawiona, przebrana za Ginevrę kobieta, dojdzie do tragedii.
Tymczasem Cichenski urządza tragedię widzowi. Odarcie spektaklu z barokowej barwności bardziej przypomina desperackie poszukiwanie formy niż zabieg służący czemukolwiek. By uwspółcześnić sztukę, potrzeba czegoś więcej niż ubrania śpiewaków w T-shirty i trampki. Projekcje wideo bardziej przypominały pastwienie się nad widzem niż wzbogacenie operowej opowieści. Z pięknej miłości i okrutnej intrygi nie zostało wiele. Nuda to najlżejsza wada spektaklu. Zespół Instrumentów Dawnych WOK, znakomici śpiewacy i Haendel mają ogromny potencjał. Cichenski postanowił na oczach fanów opery z pełną arogancją go zmarnować.
