Artykuły

Boję się, że ludzie są już zmęczeni bronieniem Mieszkowskiego, którego politycy regularnie chcą odwoływać ze stanowiska. On nie był zmęczony. broniąc wizji artystycznej takich reżyserów jak Warlikowski czy Jarzyna. To w jego teatrze pracuje Lupa - jeden z najwybitniejszych reżyserów teatralnych na świecie, który już zapowiedział, że odejdzie z teatru za Mieszkowskim - pisze Agnieszka Wolny-Hamkało, poetka i krytyczka w Gazecie Wyborczej - Wrocław.

Wy, wrocławianie, jesteście rozpieszczeni - mówią mi znajomi pisarze i aktorzy, kiedy wyjeżdżam do innych miast. - Jesteście rozpieszczeni, bo macie Teatr Polski. Pytana o najważniejsze środowiska intelektualne we Wrocławiu, od lat wskazuję ten teatr jako miejsce rewizji tekstów literackich, najważniejszy ośrodek kultury, który skupia i integruje różne środowiska: teatralne, plastyczne, literackie, filmowe.

Oprócz premier światowej klasy (178 nagród i 43 wyjazdy zagraniczne w ciągu 10 lat), teatr prowadzi działalność edukacyjną ("Wszechnica teatralna") i stawia na współczesny dramat i nową, eksperymentującą reżyserię w postaci ciekawych debiutów ("Czynne poniedziałki"). Tak już jest w Polsce i na świecie, że teatr zależy w głównej mierze od dyrektora. To on zaprasza reżyserów, akceptuje spektakle, decyduje i bierze odpowiedzialność. Nadaje kierunek rozwojowi teatru. A zatem to on dopuszcza lub nie projekcję dokumentacji spektaklu "Golgota Picnic", premierę kontrowersyjnej "Śmierci i dziewczyny". To on gwarantuje wolność artystyczną i wolność słowa artystów, którzy przecież z natury rzeczy powinni przekraczać sfery tabu.

Robią to za nas, w bezpiecznym miejscu, w cudzysłowie sztuki. - I za każdym razem to on może zapłacić za to utratą stanowiska. Teatr, jak każda publiczna instytucja, jest w sensie ekonomicznym zależny od władz - w tym wypadku od marszałkostwa. Dlatego mógłby ulegać linii ideologicznej władzy, naciskom, albo po prostu w przewidywaniu utraty sympatii i przychylności poddać się miękkiej perswazji. Wystarczy stracić czujność, być leniwym, odpuścić dla "świętego spokoju". Jest przecież tylu innych reżyserów, czy naprawdę trzeba zapraszać tych, których pytania są dla nas tak krępujące?

Mieszkowski już zmęczony?

Krzysztof Mieszkowski nie spuścił z tonu, nie udawał, że go nie ma wtedy, kiedy pod teatrem protestowały tłumy. Wychodził, rozmawiał. Mieszkowski zawsze był odważnym, bezkompromisowym dyrektorem, zasługuje na nagrodę, nie na wotum nieufności w postaci konkursu. Po tym, jak został posłem z jedynki listy Nowoczesnej, wydawało się, że ze względu na zaangażowanie polityczne środowiskom trudniej będzie go bronić. Ale teatr jest polityczny i zawsze był. Miał wpływ na rzeczywistość, opowiadał nam nasz świat także w sposób krytyczny i za pomocą metafor. W pewnym sensie to urzędnicy wykreowali Mieszkowskiego na polityka, wojując z nim i próbując go odwołać niemal od 10 lat.

Niestety, politycy PO popierający pomysł konkursu (do którego Mieszkowski nie może przystąpić ze względów formalnych) idą w tej kwestii ramię w ramię z ministrem Glińskim, który jest w ostrym sporze z Mieszkowskim. Nigdzie na świecie nie odwołuje się dyrektora teatru, który odniósł taki sukces. Boję się, że ludzie są już zmęczeni bronieniem Mieszkowskiego, którego politycy regularnie chcą odwoływać ze stanowiska.

Stracimy gwiazdy, które odejdą wraz Mieszkowskim

On nie był zmęczony, broniąc już w latach 90., jako krytyk teatralny, wizji artystycznej takich reżyserów jak Warlikowski czy Jarzyna. To w jego teatrze pracuje Lupa - jeden z najwybitniejszych reżyserów teatralnych na świecie, który już zapowiedział, że odejdzie z teatru za Mieszkowskim. Nie zobaczymy zatem w Polskim "Procesu" Kafki, a Lupa nie pojedzie ze spektaklami Polskiego na zagraniczne festiwale, na które już otrzymał zaproszenia.

Polski to mój teatr, miejsce progresywnej sztuki, intelektualnych debat, dobrej, wysokojakościowej edukacji. Chciałabym, żeby Krzysztof Mieszkowski pozostał na stanowisku dyrektora, a kolejne sezony były tak samo ekscytujące i głośne jak do tej pory.