Na reducie słowa: rozmowa z Danutą Michałowską - aktorką, reżyserem, profesorem krakowskiej PWST
Równo 60 lat temu, 22 sierpnia 1941 uczestniczyła pani w pierwszym spotkaniu konspiracyjnego Teatru Rapsodycznego w Krakowie. Czym był dla pani ten teatr?
DANUTA MICHAŁOWSKA: Wielką radością... W czasach okupacji stal się centrum życia osobistego, duchowego i artystycznego naszego zespołu. Mogliśmy wówczas robić to, co naprawdę lubimy, coś naprawdę ważnego dla siebie i dla garstki ludzi, którzy w ścisłej konspiracji przychodzili nas słuchać. Były wśród nich takie osoby, jak np. Stanisław Pigoń, Kazimierz Wyka, Jerzy Turowicz, Stanisław Witold Balicki, Zofia Kossak-Szczucka. Po wojnie czekała nas trudna droga. Teatr Rapsodyczny nie był dobrze widziany przez reżim peerelowski, dwukrotnie go likwidowano w 1953, i 1967 roku. Trwaliśmy jednak na tej ..reducie słowa", jak mówił nasz dyrektor i reżyser Mieczysław Kotlarczyk.
Na ile doświadczenia rapsodyków okazały się dla pani ważne w późniejszej pracy aktorki i pedagoga?
Wpłynęły na całe moje życie. Aktorstwo rapsodyczne było kluczem do mego Teatru Jednego Aktora, założonego w 1961 roku. Uprawiałam w nim teatr epicki: od "Bram raju" Jerzego Andrzejewskiego po "Wybrańca" Tomasza Manna, Gdy na papieża został wybrany Karol Wojtyła - mój wielki kolega z Teatru Rapsodycznego - uznałam, że do czegoś mnie to zobowiązuje. Zabrałam się więc do tekstów biblijnych, z Pisma Świętego. To też była szkoła Kotlarczyka: tak dobrać fragmenty utworu mówionego, żeby stanowiły całość logiczną, a nawet fabularną, ideowo spójną.
Jakim aktorem w waszym teatrze był Karol Wojtyła?
Wspaniałym. I jest nim nadal, bo prawdziwe aktorstwo oznacza umiejętność bycia sobą. Karol Wojtyła - obok trochę starszego od nas Mieczysława Kotlarczyka - był najważniejszą postacią w naszym zespole. Najbardziej utalentowanym, najmądrzejszym, najlepiej wykształconym.
