Siwizna Kordiana
- "Kordian" jest sztuką wieloznaczną i te właśnie wieloznaczności, mam wrażenie, reżyser Jan Englert próbuje na scenie wydobyć - mówi Jerzy Radziwiłowicz, aktor Teatru Narodowego, w rozmowie z Jolantą Gajdą-Zadworną w tygodniku wSieci.
W 250. rocznicę powstania polskiej sceny do Teatru Narodowego wrócił "Kordian". To kolejne - po inscenizacji Juliusza Osterwy z 1930, Erwina Axera z 1956, Kazimierza Dejmka z 1965 i 1967 oraz Adama Hanuszkiewicza z 1970 r. - odczytanie dramatu Słowackiego. Na co został położony nacisk tym razem?
- "Kordian" jest sztuką wieloznaczną i te właśnie wieloznaczności, mam wrażenie, reżyser Jan Englert próbuje na scenie wydobyć. Niezwykle rozbuchana adaptacja bardziej prowadzi po tropach tytułowego bohatera, niż podąża za literą tekstu, kolejnością zdarzeń i scen. To próba opowieści o skomplikowaniu sprawy, którą nazywamy "naszą", "polską", z całą różnorodnością jej wykładni.
Powiedział pan "rozbuchana adaptacja"; zmultiplikowane są w niej także postaci. Kordianów na scenie pojawi się trzech.
- Moja postać to Kordian-nie-Kordian. Ma za sobą prawie całe życie i choćby z tego powodu wypowiada też m.in. kwestie swojego adwersarza - Prezesa; człowieka, który z tytułu wieku i doświadczenia patrzy już inaczej na to, co się wokół dzieje, waży reakcje.
Bliski jest panu Kordian "z osiwiałą głową"?
- Bliskie jest mi analityczne i krytyczne, lekko zdystansowane, spojrzenie na okalającą rzeczywistość. To też się wiąże z tym, ile mam lat. Młodzieńcze porywy, które są piękne, prowadzą niekiedy w ślepy zaułek, bywają nieobliczalne.
"Kordian" na 250-lecie sceny polskiej to dobry wybór?
- Gdyby zrobić prosty rachunek, jakie teksty mogłyby uświetnić taką rocznicę, prawdopodobnie w pierwszym odruchu wskazalibyśmy "Dziady", potem "Kordiana", w dalszej kolejności "Nie-Boską komedię" i ewentualnie "Fantazego", ale zatrzymalibyśmy się w romantyzmie, rozszerzając ten wybór o teksty Wyspiańskiego. Uprzedzając pytanie: "Dziady" pojawią się w Teatrze Narodowym już wiosną 2016 r.
